Lowlands 2012: Me First and the Gimme Gimme's verandert alles in punk

Allemaal bekende liedjes, oorverdovend

Judith Laanen ,

Men neme vijf Amerikaanse gasten in witte pakken en oranje bloemetjesoverhemden, geeft ze wat muziekinstrumenten en de covers die ze dan spelen zijn ultrahard en uitsluitend in het genre punk. En dat doen Me First and the Gimme Gimmes niet onverdienstelijk. Ze houden deze manier van werken al meer dan zeventien jaar vol en ook vandaag staat de Alpha ramvol. De menigte gaat volledig los, en zo hoort het, want het is een feestje.

CONCERT:
Me First And The Gimme Gimmes, Lowlands Alpha, vrijdag 17 augustus 2012

MUZIEK:
Covers in een punkjasje. Meer is het niet. Nee, echt niet. De bandleden zijn afkomstig uit een aantal bekende punkbands: zanger Spike Slawson (Swingin’ Utters, Re-Volt), Joey Cape (gitarist en frontman van Lagwagon), Chris Shiflett (gitarist Foo Fighters), Fat Mike (bassist NOXF), Dave Raun (drummer Lagwagon). De band werd opgericht in 1995 en toert alleen als coverband. Ze houden van slechte grappen, zowel over elkaar als publiek, matchende outfits tijdens optredens en al hun albums hebben een thema. Van 60's/70's/80's tot musicals tot R'n'B en een heuse bar mitzvah-plaat.

PLUS:
De malle danspasjes van zanger Spike. Hij schudt zo idioot met z’n heupen dat je niets anders kunt dan lachen. 'Don’t Cry For Me Argentina' in een punkjasje. 'Islands In The Stream' van de Bee Gees in een punkjasje. 'Have You Never Been Mellow' van Olivia Newton-John in een punkjasje, ja echt! Alles wat deze lui aanraken verandert in punk. En dat is best knap. Net zoals het synchroon fluiten, doe dat Spike en Fat Mike maar eens na temidden van alle herrie. De humor is ook een plus waard. Vooral die opmerking van Spike: 'Het volgende nummer is een cover.' Ook Fat Mike schudt ze zo uit zijn mouw: 'Voor sommige bands is het een droom die uitkomt om op een podium te spelen, voor mij is het een baan.' Of: 'Weet je hoe we Spike’s kapsel in Amerika noemen? Een lesbische Hitler.' Lachen. Gieren. Brullen. Maar de echt grote plus komt pas als Spike solo op ukulele het Italiaanse nummer vertolkt. Onverwacht prachtig. Dat gaat over in R. Kelly’s 'I Believe I Can Fly', ook mooi, totdat onherroepelijk de punk er weer in gebeukt wordt. Het is continu feest en het publiek gaat compleet uit z’n bol door de constante reflex 'hee, dit nummer ken ik!’. Laatste plus: we hebben een crowdsurfer gespot. Sowieso winnen.

MIN:
Toch die humor. En passant zeikt Fat Mike ook nog even iemand uit het publiek af, dat is jammer en onnodig. 'Hee jij daar, kap eens met de hele tijd naar me wijzen en kijken!' Zanger Spike doet het af als 'hij is geen ochtendpersoon', maar het was lullig, Mike. Maar o ja, de muziek. Omdat het geen eigen nummers zijn, zijn Me First and the Gimme Gimmes niet heel origineel. Makkelijk scoren, maar wel terecht. Met zo’n supergroep kun je best ook wat eigen dingen verzinnen en dan hebben we het niet over de punksaus die over elke cover gegooid is. Als ultiem dieptepunt van de set nomineren we de musicalcover 'Tomorrow' uit Annie. Die is wel zo godsliederlijk slecht, allejezus.

CONCLUSIE:
Ook al klinkt het de helft van de tijd als complete pokkeherrie, een goed uitgevoerde cover in een bepaald genre kan gewaardeerd worden. Zo ook deze punkcovers. Iedereen kent elk liedje wel, en juist daarom is het zo leuk om te kijken wat er nu weer voor idioots uitrolt. Of je deze albums thuis ook op wil zetten is een tweede, tenzij je je buren wilt pesten. Of nog eens wil terugdenken aan een grappig optreden op Lowlands. Of je houdt ervan, of je haat het. In dit geval zijn we ervan gaan houden. Toch wel.

CIJFER:
7