CONCERT:
The Gaslight Anthem, Lowlands Alpha, vrijdag 17 augustus 2012

MUZIEK:
Noord-Amerikaanse rock met doses punk, roots en blues van vier vrienden uit New Jersey, die in 2006 samen deze band begonnen. De vierde cd Handwritten kwam 20 juli uit, eind april voorafgegaan door de heerlijke eerste single '45'. De vierde zou meer op doorbraakplaat The '59 Sound gaan lijken, beloofde Fallon in 2011 al en dat lijkt zich te uiten in de set.

PLUS:
Ze spelen namelijk opvallend veel nummers van tweede album The '59 Sound: zes nummers van de vijftien in totaal en dat is geen straf. Van het vorige album American Slang hebben alleen het titelnummer en 'The Diamond Church Street Choir' de nieuwe set gehaald. De rest stamt van het nieuwe album Handwritten. Het leidt tot een sterke set. Exemplarisch is de laatste single '45', die ze als tweede spelen, een gouden Southern rocksong. Bijzonder meeslepend en meezingbaar, wat helaas amper gebeurt in de Alpha tent. Oudere songs als 'American Slang', 'The '59 Sound' en nieuwe als 'Handwritten', het pakkende 'Too Much Blood' en het met Hey Hey Hey refrein behepte 'Howl' laten de band op zijn best zien: gedisciplineerd rockend met catchy hooks en samenzang en dan die rauwe Amerikaanse snik in Fallons stem. Fraai. De tweede en derde stem vervolmaken een verrukkelijk vocaal gerecht.

MIN:
Wellicht is het dat ze net als op Pinkpop 2011 erg vroeg geprogrammeerd staan, maar ook in Biddinghuizen is frontman Brian Fallon de eerste nummers niet goed bij stem. Na vijftien minuten legt hij de gitaar weg en pakt de microfoon en het publiek fermer beet. In de verdere set lijken zijn stem en performance opeens aan kracht gewonnen te hebben. Tegen het eind duikelen het momentum en de grip op het publiek weer naar minder memorabel niveau. The Gaslight Anthem blijft binnen de lijntjes, kabbelt wat en dat wordt met deze anders zo meeslepende gevoelsmuziek saai.

CONCLUSIE:
Het heilige vuur brandt niet en flakkert vooral. In het begin lijkt Fallon de energie en stem te missen, gaandeweg springen de statische medebandleden meer in het oog. Het meeste kippenvel golft door de Alpha dankzij die van de emotie druipende Animals cover ('The House Of The Rising Sun'), voorafgegaan door een speech van Fallon over hoeveel mooie muziek er te ontdekken is (zoals The Kinks, The Animals). Stichtelijk doch correct. Van Brian Fallon beklijft het beeld van een begenadigd zanger, met een bijzonder rijk oeuvre en een band, die achteloos oogt doch uiterst solide opereert.

CIJFER:
7