GEZIEN:
Bloc Party, Lowlands Alpha, vrijdag 16 augustus 2012

MUZIEK:
Zo heel gek was het niet, dat getwijfeld werd aan het voortbestaan van de band. Na drie albums leek de rek er wat uit. De Britten debuteerden in de slipstream van Franz Ferdinand met een compacte liedjesplaat Silent Alarm en vielen op door een geweldig energieke ritmesectie. Ook live fascinerend om naar te kijken. Juist daaraan begonnen ze vervolgens te morrelen. Opvolger A Weekend In The City was - als conceptalbum over de wildernis die een moderne stad is - meer interessant dan goed. En Intimacy kende echt meer missers dan hits. Maar hij is er toch, Four. Een titel zonder opsmuk. Terug naar de rocksound, nog wat steviger aangezet dan voorheen zelfs. Drie nummers staan vandaag op de setlist: 'Octopus', 'Kettling' en 'Truth'.

PLUS:
Laten we beginnen bij 'Octopus': uitstekende single. Iets van de oude brille is terug, al behoren die andere twee nieuwe songs juist tot het zwakste dat de band maakte. Maar het zijn toch echt de vijf nummers van Silent Alarm die op de meeste respons kunnen rekenen. Ook langzamere nummers 'This Modern Love' en 'So Here We Are', maar toch vooral 'Positive Tension' (maakt zijn titel waar) en 'Banquet'. Tussendoortjes 'Flux' en 'One More Chance' doen het ook verrassend goed, ondanks dat het eigenlijk maar half geslaagde pogingen waren om aan te haken bij de LCD Soundsytem dance-rock crossover. Kele Okereke blijft een intrigerende performer met een reusachtige uitstraling, en zijn drie pezige bandmaten zijn meer dan figuranten.

MIN:
'Hunting For Witches', het tweede nummer in de set, laat de achilleshiel van Bloc Party goed horen. Het is een lied over de terroristische aanslagen in Londen, waarin Kele Okereke veel meer wil zeggen dan in zijn zinnen past. En waarin alles op alles gezet wordt om de standaard liedjesstructuur en sound te doorbreken. Het is een verkrampte, radeloze song. Je zou kunnen zeggen dat dat past bij de thematiek van het nummer, maar daar wordt de song niet beter van. Hetzelfde geldt voor 'Ares', een ode aan de god van de strijd. Het is fel en boos, maar de stukken willen maar niet samenvallen, waardoor Kele zichzelf overschreeuwt en de band verstrikt raakt in effectpedalen. Je krijgt soms het gevoel alsof Kele zijn emoties te bijzonder en te uniek vindt om nog in een behapbare song te passen.

CONCLUSIE:
Afsluiter is 'Helicopter', opnieuw een single van het eerste album. De felle gitaarrif, de vurige drums, die geweldige tagline: are you hoping for a miracle! Een topsong. Het is inderdaad hopen op een wonder, wil Bloc Party ooit de band worden die het zelf zo graag wil zijn.

CIJFER:
6,5