CONCERT:
Blaudzun, Lowlands Grolsch, zaterdag 18 augustus 2012
MUZIEK:
Johannes Sigmond, beter bekend als Blaudzun (vernoemd naar de wielrenner), is de Nederlandse versie van Arcade Fire. Zijn dan weer krachtige, dan weer breekbare stem slaat herkenbaar over in zijn folkpop.
PLUS:
Setopener 'Heavy Flowers', het nummer van zijn gelijknamige derde album, is een prettige binnenkomer. Blaudzun neemt voor liveoptredens altijd zijn tienkoppige band mee, waar ook broer Jacob Sigmond in speelt. Die liveband telt een flinke blazerssectie (onder meer tuba, trombone en trompet) en een elektrische viool, twee toetsenisten, waarvan er een ook een accordeon hanteert. Een stevige liveband die al lang met elkaar samen speelt. Twee jaar geleden speelde Blaudzun ook al met deze band op Lowlands. Grote verrassing van deze show is het gastoptreden van de Zweedse zangeres Ane Brun bij 'Midnight Room. Het levert een aardig duet op, met mooie samenzang. Voor de gelegenheid wordt er ook een enorme discobol op het podium gehesen', maar die verdwijnt helaas met Brun de coulissen in. Blaudzun creeërt heel even een mooi breekbaar moment bij 'We Both Know' als hij het fluitstukje inzet. Dat valt aanvankelijk licht weg doordat de band hem overstemt, maar als de band stil houdt, fluit ook een groot gedeelte van de Grolsch mee. Dat is een klein kippenvelmomentje. Uiteraard mag ook 'Quiet German Girls' niet ontbreken, de single die Blaudzun bekendheid bracht. 'Waar zijn de meisjes?' Daar zijn die meisjes, Johannes, die zingen uit volle borst mee. Blaudzun sluit af met 'Elephants', ook van Heavy Flowers. Een juiste keuze, want iedereen la-la-laa't de tent uit.
MIN:
Hoewel Blaudzun de tent goed mee krijgt, krijgt hij ‘m niet vol. Qua uitvoering is het live net wat steviger dan op plaat, maar hij overstijgt zichzelf niet. Aan de ene kant is het begrijpelijk dat het bij festivaloptredens wat harder moet, we willen namelijk ook een beetje kunnen bewegen, maar echt opzwepend wordt het niet. Dat de band goed op elkaar ingespeeld is, zien we. Misschien iets te goed, want soms lijkt het alsof de automatische piloot wordt aangezet. Behalve bij basgitarist Thomas Timmerman misschien, die slaat op de drums vooraan het podium alsof zijn leven er vanaf hangt en speelt woest meezingend de bas.
CONCLUSIE:
Voor de fans kan Blaudzun natuurlijk niet meer stuk. Alle singles passeren de revu en we krijgen zelfs een gastoptreden op een zilveren schaal aangereikt. Wat willen we nog meer? We willen knalkracht. En hoewel de band daar wel voor zorgt, zorgt Blaudzun zelf daar niet echt voor. Misschien is het de hitte (ook met dertig graden draagt Blaudzun zijn zwarte outfits), maar de pit ontbreekt.
CIJFER:
7