Blues/garagerock uit Akron, Ohio. Zanger/gitarist Dan Auerbach en drummer Patrick Carney zijn op plaat een duo. Live spelen er twee extra heren mee. Meestal gitaarpartijen en toetsen, af en toe horen we drie gitaren door de Alpha. De twee zijn al ruim tien jaar bezig en met elk van de zeven albums werden ze een stapje groter. De echte klapper kwam echter met El Camino, dat vorig jaar verscheen. Alleen al in Amerika verkochten ze er een half miljoen exemplaren van. 

The Black Keys moet het niet hebben van show, niet van licht, interactie, grapjes, videobeelden of grote gebaren. Deze band maakt simpelweg geweldige liedjes. Met een geweldig gevoel voor gitaargeluid gooit Dan Auerbach er de pakkendste riffs uit. Zijn stem kan net zo goed een platte rocker ondersteunen als een diep emotionele sleper. Drummer Carney kan het liedje dienen, maar ook zijn collega opdrijven of een verslavende break inluiden. Wat maakt nou dat dit duo bij zo’n gigantische tent vol mensen in de smaak valt? Er zit rock in, het is popmuziek, je kunt er enorm goed op dansen er zitten instant hiphopsamples in de riffs en elk liedje heeft minimaal één meezingelement. Maar het belangrijkste element: de dames vinden het leuk. Als je die vijftig procent van het publiek aan je zijde weet, heb je goud in handen. Ja, of op het plafond natuurlijk. De helft van de setlist bestaat vanavond uit liedjes van El Camino, verder komt er veel van Brothers langs, zoals de sterke opener 'Howlin’ for You'. Ook 'Next Girl', 'Tighten Up' en 'Everlasting Light' werken goed in de setlist. Dan Auerbachs stem komt in 'Little Black Submarines' geweldig tot zijn recht. Het is een rustmoment in de hitshow waarin de emoties ver reiken. Het slotstuk bestaande uit 'Tighten Up', 'Gold on the Ceiling', 'Lonely Boy' en 'I Got Mine' is een droom voor elke rockband. Als een liefdesbaby van 'Seven Nation Army' en 'Young Folks' (Peter, Björn & John).

Op driekwart van het optreden zakt het in. 'Money Maker', 'Girl Is on My Mind' en' Nova Baby' zijn duidelijk de mindere nummers in de set. Dan wordt ook pijnlijk duidelijk hoe vlak deze heren zijn. Je staat hier wel op het hoofdpodium en we krijgen niets meer dan... je liedjes. 

Het is ergens heel onwaarschijnlijk om The Black Keys de Alpha te zien afsluiten. Dit is hét voorbeeld van hoe kwaliteit uiteindelijk wint. Maar ook moet opgemerkt wat een armoe het is in gitaarland. Want The Black Keys is geen headlinerband. Dit zijn gewoon twee uitdrukkingsloze jongens uit het saaie midwesten van Amerika, die toevallig enorm goede liedjes kunnen schrijven. Aan de hand van producer Dangermouse wisten ze deze ook nog eens naar stadionstandaarden op te krikken. Maar los van heerlijk meebrullen en dansen zal niemand naar huis gaan met ook maar een beetje indrukwekkend verhaal. Mag een slotact van een festival als Lowlands niets anders doen dan de liedjes achter elkaar spelen en weer naar huis? Natuurlijk! Maar dan mogen we ze morgen ook vergeten zijn.

7