CONCERT
Mono, Le Guess Who?, Tivoli Oudegracht, donderdag 29 november 2012
MUZIEK
Het maakt niet uit welke muziekstroming je neemt; Japanners weten er altijd een unieke vorm van neer te zetten. Mono, een instrumentale post-rockband uit Tokyo, is hier een goed voorbeeld van. Al sinds dit millennium verrijken zij de wereld van post-rock met gelaagde en complexe gitaarlijnen en (oriëntaalse) strijk- en blaasarrangementen. Een ander wapen in hun arsenaal is het glockenspiel (een instrument dat bestaat uit twee rijen met metalen staven). Met post-rock als uitgangspunt hebben zij geëxperimenteerd met shoegaze, klassiek, maar ook ambient en noise. Hun livesets worden gekenmerkt door intense en dynamische gitaarsalvo’s, beter bekend als de ‘wall of sound’. Op deze wijze weten zij verschillende emoties uit te drukken, van geluk tot somberheid.
#LGW12: Het monolithische Mono
Japanse post-rockband is de meester van de emotie
Terwijl het podium wordt opgebouwd kan de toeschouwer alvast verkneukelend staren naar de grote gong die achter de drummer wordt klaargezet. De eigenzinnigheid van dit Japanse collectief wordt zo al uitgediept voordat er nog maar één noot gespeeld is. Zie ook het kleine vrouwtje dat de bas hanteert, wat toch een dragende kracht is achter een zware muziekvorm als post-rock. Een uur later, zodra de laatste noot gespeeld is, is uiteindelijk toch weer duidelijk dat deze Japanners de samurais van de post-rock zijn, juist door hun eigen kijk op deze stijl en de emoties die hierbinnen te vinden zijn.
PLUS
Terwijl er een geconcentreerde sfeer rond de band hangt, duikt een gitarist plotseling naar de grond, zwaait met zijn gitaar en geeft hier harde klappen op. Deze dreunen klinken door in de muziek. Het verliezen van de ‘totale controle’ is maar één van de vele gevoelstoestanden waar Mono zich meester van maakt. Geregeld verschiet hun geluid van mistroostigheid naar euforie waardoor je soms niet weet of je een traan van blijdschap of verdriet dient te laten. De gitaren klinken in perfecte harmonie met elkaar en verschuiven continu van klank en ritme, waardoor zij samen met de drums een constante dynamiek op gang houden. De climaxen waarmee elk nummer wel eindigt zijn doordringend en extatisch, wat op hun albums ook altijd zeer goed wordt gevangen.
MIN
Het basspel droeg de melodie naar behoren, maar miste soms net die variatie om verassende wendingen aan de melodie mee te geven. De post-rockband Do Make Say Think die voor hun optrad liet al zien hoe groot de mogelijkheden dan worden. Ook gebeurde er vrijwel niets op het podium, op een exploderende Japanner na. De strijkinstrumenten die hun stempel op de albums drukken waren live een gemis.
CONCLUSIE
Als instrumentale band zonder echte frontman is het moeilijk om een duidelijk aandachtspunt te creëren. Vooral bij een band als Mono, waar beide gitaristen op een stoeltje zitten en naar hun schoenen staren, kan hun kracht alleen maar gehaald worden bij wat er uit hun instrumenten komt. Maar zij weten hun instrumenten als geen ander te benutten, waardoor het optreden geen moment monotoon wordt. De band brengt zoveel continue veranderingen in melodie, dynamiek en emotie waardoor je als toeschouwer alleen maar geraakt en/of weggeblazen kan worden.
CIJFER
8,5