CONCERT
Night Beats, Le Guess Who?, Tivoli Oudegracht, zondag 2 december 2012
MUZIEK
Geboren Texanen Danny Lee Blackwell (zanger-gitarist) en James Traeger (drums) vonden elkaar in Seattle. Met bassist Tarek Wegner vormen ze sinds 2009 Night Beats. Het trio speelt psychedelische garage met rock 'n roll, soul en andere invloeden. De groep tourde uitgebreid met The Black Angels en The Black Lips (muzikaal snoepen ze van beide) en nu met Ty Segall en huist op hetzelfde Trouble In Mind Records als Segall, Mikal Cronin en 'onze' Jacco Gardner. Verder hebben ze de rauwe zang en de weirde dromerige sound met Thee Oh Sees gemeen. Vorig jaar verscheen het zelfgetitelde debuutalbum op Trouble In Mind, verder vind je van de heren een EP (2010) en vooral splits en live-bootlegs terug.
#LGW12: Nobody Night Beats The Fuzz
Goede psychedelische garage-trip mét fuzzbox
De Fuzzbox van Le Guess Who? nadert het hoogtepunt, de stemming in de volle Tivoli gaat van uitgelaten tot zinderend en mensen halen nog even wat te drinken. Maar nee; headliner Ty Segall is nog niet aan de beurt, eerst betreedt Night Beats het kleine podium voor hun psychedelische visie op garage.
PLUS
Night Beats maakt geen doorsnee garagerock en dat is - zeker in deze line-up - best fijn. De nummers zijn langer, de groove is (net als bij voorgangers White Fence) prominent aanwezig, de gitaar krijgt alle ruimte om te huilen en te fuzzen over die stomende rock 'n roll-groove. Of dat altijd expres gaat is onduidelijk, aangezien Blackwell soms nijdig op pedalen en zijn groene Fuzzbox staat te trappen. Wel zeker is dat de mix van garagerock met psychedelica, soul (vroege R&B naar eigen zeggen) en bluesy rock pittig en op smaak is. Night Beats heeft - zeker ook door de zang en de groove - een lome, relaxede feel, maar huldigt verder de garage-aanpak: losjes en soepel gespeeld in een bij vlagen wilde rock 'n roll performance. Nadat het er bij White Fence (dat ook nogal op de groove leunde) wat bedeesd aan toeging, gaat het publiek voor het kleine podium weer behoorlijk los.
MIN
Ook hier staat de drummer achterop het podium, bijna uit het zicht, opgesteld en dat terwijl James Traeger zo belangrijk is voor de groove van deze band. Wegner springt vlotjes op de bas-toren, maar ziet er op het laatste moment vanaf om vanaf het gammele platform het Tivoli-balkon te beklimmen, zijn crowdsurf is dan wel weer helemaal rock 'n roll. Blackwell breekt een snaar, speelt vlotjes door, maar springt dan achter het podium. Een nieuwe gitaar is echter niet zo 1, 3, 3 ingeplugd en allerlei onbedoelde piep-geluiden vernaggelen het volgende nummer en tarten onze trommelvliezen.
CONCLUSIE
Die Fuzzbox-opstelling werkt bijzonder goed: de jongens van Night Beats hebben net in de zaal naar White Fence gekeken en stappen zo het podium op. Het publiek ook en hoewel het soms wat gevaarlijk aandoet, past die opwinding helemaal bij de charme van de Fuzzbox. Het nieuwe LGW-onderdeel kent een bijzonder geslaagde vuurdoop, die mijlenver verwijderd is van een zaal met Mojo-barriers. Night Beats heeft wel eens een betere show gespeeld, maar is zowel qua genremix als beleving een goede aanvulling op deze slotdag.
CIJFER
7,5