CONCERT
Amenra en Oathbreaker, Le Guess Who?, dB’s, zaterdag 1 december 2012
MUZIEK
Amenra heeft in België inmiddels een cultstatus bereikt met zijn keiharde sludge/doom. De band presenteert zichzelf als een soort geloofsgemeenschap ‘The Church of Ra’ en de albums en optredens van de band zijn spirituele belevenissen. De eindeloos repeterende, snoeiharde gitaarrifs en het ijzige gekrijs van zanger Colin van Eeckhout moeten de luisteraar in een soort trance brengen. De albums van Amenra zijn ook toepasselijk
getiteld ‘Mass’ gevolgd door een nummer. Inmiddels zijn de Vlamingen toe aan ‘Mass V’, dat net uit is en nu op de Luisterpaal staat. Oathbreaker verzorgt het voorprogramma van de avond. Deze jonge hardcore/metal crossover band uit Gent opende al vaker voor Amenra. Niet geheel ontoevallig, aangezien gitarist Lennart Bossu deel uitmaakt van beide bands.
#LGW12: Dubbel gevoel na optreden van Amenra
Oathbreaker krijgt weinig tijd om zich te bewijzen
Voor het hardere werk kunnen de bezoekers van Le Guess Who? zaterdagavond terecht in dB’s. Het Vlaamse collectief Amenra is namelijk neergestreken in Utrecht om de bezoekers die de moeite genomen hebben door de regen helemaal naar dB’s af te reizen te trakteren op een religieuze belevenis van ‘The Church Of Ra’.
PLUS
Muzikaal zit het bij Amenra wel goed deze avond. Monsterlijke gitaarriffs worden met een oorverdovend volume de zaal in geslingerd en de pompende baslijnen van Levy Seynaeve doen niet alleen trommelvliezen maar ook broekspijpen trillen. De oordoppen die vooraf gretig aftrek vonden aan de bar zijn geen overbodige luxe. Zanger Van Eeckhout spaart bovendien zijn stem niet deze avond. Zijn huiveringwekkende gekrijs, waarbij zijn stem regelmatig overslaat, geven de dreunende gitaar- en basriffs een onheilspellend randje. De muziek mist zijn uitwerking niet. Op deze muziek is maar één ding mogelijk: headbangen. En dit wordt in grote getale gedaan. Overal in de goedgevulde zaal zien we wapperende haren en knikkende hoofden.
MIN
Zoals gezegd, is een optreden van Amenra meer een spirituele hoogmis, dan entertainment. De band neemt zichzelf bloedserieus en dit uit zich in het feit dat Van Eeckhout letterlijk het gehele optreden met zijn rug naar het publiek staat. Ook wordt er geen woord gewisseld met de zaal. Het is verfrissend om een metalconcert te zien zonder het obligate macho taalgebruik (Let me see those devil horns!), maar Amenra slaat door naar het andere uiterste. De band lijkt meer voor zichzelf op het podium te staan, dan voor het publiek. Al om 5 voor één, na krap een uur spelen, geeft Amenra er de brui aan. Na het laatste nummer, dat uiteraard niet werd aangekondigd, wordt de versterking met een doffe klap uitgeschakeld en de band verlaat de zaal zonder het publiek een woord of blik waardig te gunnen.
Oathbreaker wordt helaas slechts een half uurtje gegund om de muzikale kunsten te vertonen. Gezien de lange pauze (3 kwartier) voordat Amenra begon en gelet op de potentie van deze jonge band, had daar best een kwartiertje bij gekund.
CONCLUSIE
Een avond met twee gezichten. Het sterke Oathbreaker kreeg helaas net iets te weinig tijd om echt te laten zien wat ze in huis hebben. Amenra, hoewel het muzikaal gezien dik in orde, lijkt er niet helemaal in te slagen om deze avond echt de grenzen op te zoeken. Telkens als je lekker staat te headbangen en het gevoel krijgt dat de beloofde trance er aan zit te komen, is het nummer afgelopen. Het abrupte einde van het optreden voelt wat dat betreft helemaal als een koude douche. Een 8 voor de muziek, maar een mager zesje voor de uitvoering.
CIJFER
7-