CONCERT
Dirty Three, Le Guess Who?, Tivoli Oudegracht, donderdag 29 november 2012
MUZIEK
De muziek van dit trio, bestaande uit violist Warren Ellis, gitarist Mick Turner en drummer Jim White, wordt gekenmerkt door het ontroerende, maar soms ook chaotische vioolspel van Warren Ellis. Deze naam kan bekend in de oren klinken, hij maakt namelijk deel uit van Nick Cave & The Bad Seeds. Met zijn karakteristieke baard en stoffige kledij, cowboygesp en een open blouseje, ziet hij er uit als een acteur (hij lijkt geknipt voor een rol in een film als There Will Be Blood). In tegenstelling tot post-rockbands die het publiek omver willen blazen met hun allesvernietigende gitaarmuren, maakt Dirty Three slepende nummers vol spanning (het dit jaar uitgebrachte Toward the Low Sun was een stuk rauwer). Op plaat welteverstaan, want live gedraagt de band zich alsof ze in een kroegengevecht zijn beland.
#LGW12: Dirty Three speelt post-rock ’n roll als een bezetene
Nihilistische moppen tappen, grondrollen en balkonklauteren met Warren Ellis
Wat moet de familie van Warren Ellis trots zijn geweest toen hij aangaf dat hij op een klassiek en majestueus instrument als de viool wilde leren spelen. Tientallen jaren later staat hij op het podium in ditzelfde instrument te spugen en te schelden en smijt hij deze door de zaal. Nog nooit heeft post-rock zo rock ’n roll en nihilistisch geklonken als tijdens een optreden van Dirty Three. “This song is for finding a pit. And you climb into it and stay there for fifteen years. And you realise it was the best place you’ve ever been.”
PLUS
Als je alleen hun ontroerende platen kent heeft de band een verrassing in petto. Na een wat rommelige opbouw draagt Ellis het eerste nummer op aan gereïncarneerd worden als de zanger van Coldplay, je overgeven aan Satan en later drukt hij ons op het hart dat Bon Jovi niet het antwoord is. Het is vervolgens moeilijk om je echt te richten op de muziek, want Ellis begint zich direct als een bezetene over het podium te verplaatsen. Hij deelt karatetrappen uit, gooit zijn jas achter het podium, begint te schreeuwen naar zijn gitarist en de geluidstafel en sloopt zijn strijkstok. Niet veel later bespringt hij de speakers en klautert zo ter hoogte van het balkon, het had niemand meer verbaasd als hij de sprong had gewaagd. De muziek zelf is net zo’n chaos, maar op de momenten dat zijn gevoel voor melodie tot uiting komt is er ineens sprake van schoonheid in dit oorlogsgebied.
MIN
De nummers zelf klinken live vaak als inwisselbare jams waar White vluchtig en jazzy drumt, Turner gruizige akkoorden tokkelt en Ellis zijn viool bespeelt alsof hij demonen op probeert te roepen. Wie gekomen is voor hun ontroerende werk zal zich even achter de oren krabben als Ellis al bijtend in zijn viool een kraanvogelhouding aanneemt.
CONCLUSIE
Mannen van de oude garde als Warren Ellis die zich zo fysiek en mentaal tot het uiterste drijven zie je niet veel meer. Leek bij Mono, de band die voor Dirty Three speelde, er eens ‘echt wat op het podium te gebeuren’ toen de gitarist met zijn gitaar begon te zwaaien, zo vult Dirty Three elke beschikbare seconde met dergelijke uitspattingen. Op een gegeven moment laat Ellis zijn viool loopen en gaat hij er zelf rustig bij op de grond liggen terwijl hij naar de maan schreeuwt. Hun gruizige en chaotische, maar soms ook ingetogen en gevoelige muziek, lijkt enkel als soundtrack te dienen voor deze drie kwartier aan waanzin. Maar wel op zo’n effectieve wijze dat het moeilijk is om als publiek geen deel uit te maken van dit ritueel.
CIJFER
8