#LGW12: Sharon van Etten komt thuis in De Helling

Zangeres worstelt zich knap door verkoudheid heen

Tekst: Marc van der Laan / Foto’s: Herre Vermeer ,

”It’s good to be back in Utrecht. It’s been too long”, zegt Sharon van Etten ergens aan het begin van haar set in De Helling. Feitelijk is het niet eens zo lang geleden, want ze speelde afgelopen mei immers ook al op de Le Guess Who? May Day. Een cynicus zal zeggen dat de gemiddelde artiest dit in elke stad vertelt, maar voor de stampvolle Helling maakte dat niets uit.

CONCERT
Sharon van Etten, Le Guess Who?, Tivoli de Helling, 2 december 2012

MUZIEK
Sharon van Etten is een singer-songwriter die op enig moment een elektrische gitaar oppakt en daar liedjes mee gaat schrijven. In haar nummers zoekt ze het dicht bij huis. Persoonlijk en eerlijk beschrijft ze haar ervaringen met relaties en het leven en zorgt er muzikaal voor dat folksongs en indierock mooi hand in hand gaan. Van Etten breekt begin dit jaar door met haar derde album Tramp dat geproduceerd is door The Nationals’ Aaron Dessner. De titel Tramp verwijst naar een ex-vriendje dat nogal kleinerend over Van Etten’s muzikale ambities sprak. Met grote tournees in het buitenland en optredens in alle talkshows die ertoe doen is het wel duidelijk wie er het laatst lacht.

PLUS
Een verstilde versie van ‘Give Out’ met een belangrijke rol voor de drums van Zeke Hutchins zet aan het begin meteen toon. Hutchins en multi-instrumentalisten Dough Keith en Heather Woods Broderick zijn niet alleen erg goede muzikanten, maar na bijna een jaar lang touren misschien zelfs een familie geworden. Ze voelen precies aan hoe ze de tere nummers van Van Etten op het podium een extra laag moet geven waarbij steeds andere accenten worden gelegd. Als Van Etten na drie nummers de akoestische gitaar inruilt voor een elektrische gaat het niveau nog een stapje hoger. In ‘All I Can’, dat alleen met toetseniste Heather Woods Broderick wordt uitgevoerd, is de samenzang bijna magisch. Ook later is er nog een mooie rol voor Woods Broderick, wanneer ze haar zang in sommige nummers meer op de voorgrond laat treden. Alsof ze de met een verkoudheid worstelende Van Etten een extra zetje in de rug wil geven. Sterke versies van ‘Don’t Do It’ en ‘Serpents’ tillen het tweede deel van de set nog iets op.

MIN
Hoe sterk het optreden van Van Etten ook is en hoe geconcentreerd iedereen ook luistert, helemaal magisch wordt het niet. Misschien is het de ijle stem van Van Etten die de bezoekers toch wat op afstand houdt. Maar dat is dan weer een paradox met het gezellige gekeuvel tussen de nummers door, waaruit blijkt dat ze zich hier duidelijk op haar gemak voelt. Dat het kan blijkt in ‘I’m Giving Up On You’, een nummer dat niet op één van haar albums staat en dat ze speelt voor een in het publiek aanwezige vriendin. Van een afstand lijkt ze een traan te laten. Of is het toch de verkoudheid die haar dwars zit?

CONCLUSIE
Als locatie is De Helling een goede plek voor Van Etten. Het geluid is prima (de hele avond trouwens) en bijna alle bezoekers lijken wel speciaal voor Van Etten te zijn gekomen. Het publiek luistert in ieder geval geconcentreerd en zeker in de rustigere nummers kun je een speld horen vallen. Ze is hier duidelijk meer op haar plek dan in de Oudegracht tijdens de Mayday, toen ze toch een beetje verloren overkwam in die grote zaal. Het afsluitende optreden van een niet fitte The Tallest Man On Earth tijdens Le Guess Who? 2010 schiet door het hoofd. De koorts haalde het beste in hem boven en 1.200 mensen in de muisstille Oudegracht waren getuige van het beste Le Guess Who?-optreden van dat jaar. Ook Van Etten worstelt zich op een knappe manier door haar verkoudheid heen en zorgt, samen met een ijzersterke en ingespeelde band, voor één van de betere optredens van deze Le Guess Who?

CIJFER
8