CONCERT
Mac DeMarco Le Guess Who?, EKKO, zaterdag 1 december 2012

MUZIEK
Even voor het optreden staat Mac DeMarco in de wc in te drinken. Bier en Viceroy-sigaretten, dat is zijn handelsmerk. Bier gewoon, hoeft geen A-merk te zijn. De jonge Canadees bracht dit jaar een EP en een album uit die getuigen van een gezonde rock 'n roll opvatting, die roekeloosheid en vrijheid uitstralen. Zijn liedjes gaan over sigaretten, over meisjes in blauwe spijkerbroeken, over nachtclubs en over hoe hij een keer zijn moeder vreselijk kwaad maakte toen er een filmpje van een naakte Mac op een podium met een drumstokje in zijn kont opdook op YouTube. Eh ja, wie zoekt zal vinden.

PLUS
Goede liedjes goed spelen op slechte instrumenten, dat is les 1 van de masterclass slordigheid. Want eigenlijk kunnen ze best wel wat, deze vier. De gitarist links is verantwoordelijk voor het tamelijk typerende schelle gitaargeluid. Goede liedjes heeft Demarco in overvloed, hoezeer hij met zijn ambacht ook de draak steekt. Ode To Viceroy, My Kind Of Woman, Freaking Out The Neighborhood, Rock and Roll Night Club, stuk voor stuk ijzersterke ontspannen late-night liedjes, gebracht met de proto-punk attitude van Jonathan Richman. Ondanks alle rommeligheid is de band zo goed op elkaar ingespeeld dat je ze ervan verdenkt dat zelfs alle rampspoed in scène gezet is. Zoals een clown die acteert dat ie alle ballen laat vallen verdomd goed moet kunnen jongleren om ze precies goed getimed te laten vallen. Want daar zit een cruciaal succeselement, zeker als je het vergelijkt met Foxygen, die andere talentvolle band die even eerder in Tivoli Oudegracht volledig verdronk in zijn eigen chaos. Precies op de juiste momenten knalt DeMarco er weer een liedje vlekkeloos uit. Hij repareert midden in Baby's Got Blue Jeans zijn gitaar weer eens, laat zijn band pielen en valt er weer in met nog eens het refrein. Alsof het een soort jam was. En jammen kan de band ook, zo blijkt bij de dubbele noise gitaarsolo freakout ergens aan het eind. Het oogt chaotisch, maar het klopt allemaal precies. En als het niet zo bedacht was, heeft DeMarco kennelijk een groot talent voor het in goede banen leiden van zijn eigen onzin.

MIN
Ook met dat houten plankje valt de gitaar uit elkaar. Twee, drie vier keer duikt de zanger op de grond om iets te repareren. Van achter uit de volle zaal is niet goed te zien wat. Is het een snaar? Is het een onderdeel dat gewoon loslaat? "We hebben geen geld voor twintig gitaren", grapt zijn bassist. "We hebben niet eens geld voor een advocaat." Hij improviseert samen met drummer en gitarist een stukje Tool, schakelt over op een bossa nova deuntje en knipoog naar The Police. Onder stevige druk en tot hilariteit van de zaal krijgt EKKO de slapste drumsolo ooit. DeMarco heeft zijn gitaar weer voor elkaar, staat op en glimlacht: "It's jazz." Ze zijn het gewend, ze maken het op vrijwel volmaakte wijze onderdeel van hun show en ze raken de aandacht geen moment kwijt, maar dit is wel een beetje erg veel.

CONCLUSIE
DeMarco eindigt zijn set op de grond. Languit liggend zingt hij Still Together, de enige echte romantische ballade op zijn repertoire, begeleid door slechts de gitaar. "Dus als je verliefd bent, sla je slag." Bij wijze van knipoog gorgelt hij even voor hij een zin aanheft. Al heb je de grootste kater ooit, verdomd, zelfs als je het leven even helemaal niet meer ziet zitten op deze druilerige zaterdag, dan nog stuurt Mac DeMarco je met een glimlach de kou in.

CIJFER
8,5