#LGW12: Foxygen fladdert door grote Tivoli

Talentvolle psychohippies zoeken balans

Atze de Vrieze ,

Geef toe: tot een week of drie geleden had je nog nooit gehoord van Foxygen. Sterker nog: je hoeft je niet te schamen als je tot vandaag nog nooit van de band gehoord had. Eerder dit jaar verscheen een rammelig debuutalbum, dat potentie had, maar zo slordig opgenomen was dat er nauwelijks echt van te genieten was. En nu ineens duikt de naam overal op. Reden: er is een tweede album in aantocht, dat de fenomenale titel We Are The 21st Century Ambassadors Of Peace And Magic draagt, geproduceerd is door Richard Swift en steengoed is.

CONCERT
Foxygen, Le Guess Who?, Tivoli Oudegracht, 1 december 2012

MUZIEK

Foxygen klinkt alsof The Rolling Stones zichzelf in die vijftig jaar geen heroïne maar zwavelzuur ingespoten hebben. Juist: als vervormde, rare sixties pop. Als The Velvet Underground in een hippietrip, met soms ineens een typische Dylan-snik er doorheen. De lijzigheid (op een goede manier) van MGMT meets de indie-humor-cultus van Pavement. Die laatste band lijkt vooral van invloed op de ronduit bizarre teksten, waarin soms ineens zinnen opduiken die je niet begrijpt maar die je wel bijblijven, afgetopt met hippie-achtige statements als 'if you believe in yourself you can free your mind' in single Shuggie. Kortom: rijke retro-mashup muziek die barst van de knipogen en verwijzingen.

PLUS

De drums rammen niet door, niet de gitaar maar de piano bepaalt een belangrijk deel van het geluid (al zou je dat op het podium niet zeggen) en de zang hangt zo'n beetje half tegen de kopstem aan. Toch is het bepaald niet suffig wat Foxygen doet. Het titelnummer van de nieuwe plaat bijvoorbeeld heeft een fijne, psychedelische basgroove en felle kreetjes van de frontman. Die jongens zijn intrigerend, ongrijpbaar, en ze hebben uitstekende liedjes die volzitten met kleine ideetjes (die soms uit een doosje op de achtergrond meelopen. Hoogtepunten vandaag zijn single Shuggie en afsluiter On Blue Mountain, dat het in zich heeft tot een bescheiden rammel-anthem uit te groeien.

MIN

Maar dat is het vandaag nog niet. In de studio hebben ze hun geluid net genoeg opgeschoond om alle puzzelstukjes op hun plek te laten vallen, op het podium hebben ze die balans nog niet gevonden, al is het er blij vlagen wel degelijk. Aan de teksten heb je hier in Tivoli niet zo veel, want die verdrinken in de megagalm die frontman Jonathan Rado over zijn stem heeft. Rare jongen trouwens, die Rado, al kan dat ook de drugs zijn. Hij trekt al zingend zijn trui zo ver omhoog dat zijn hele hoofd er in verdwijnt, hetgeen een wonderlijk soort akoestiek geeft, om het zo maar te zeggen. Hij maakt allerlei grapjes tussendoor, waarvan de ene helft niet te verstaan is en de andere helft doodslaat in de afwachtende Tivoli. Het verhaal gaat dat de band vooraf een beetje schrok van het ruime tijdslot en besloot de liedjes maar flink uit te rekken en tussendoor veel te kletsen. Het is misschien ook een beetje veel gevraagd van een band in deze fase om een grote zaal vanuit een koude start in te pakken.

CONCLUSIE

Want nee: dit was niet de show waarmee Foxygen de harten veroverde. Zeker niet de harten van de gemiddelde bezoeker, die in tegenstelling tot die handvol muziekjournalisten dat nieuwe album nog niet gehoord heeft. Of misschien is Foxygen ook wat optreden betreft een soort Pavement. De 3voor12 sessie eerder op de dag was volgens aanwezigen namelijk wel briljant. We gaan het terugzien!

CIJFER

6,5