#LGW12: BEAK> balanceert op de schouders van reuzen

Drie ontspannen Britten geven lesjes krautrock aan een volle Tivoli De Helling

Tekst: Niels Spinhoven / Foto's Armelle van Helden ,

Zoals dat soort dingen gaan bij platenlabels werd tijdens Invada’s kerstborrel van 2008 een jamsessie gehouden door Geoff Barrow (labeleigenaar en lid van Portishead), Billy Fuller (Fuzz Against Junk) en Matt Williams (Team Brick). We waren er niet bij, maar blijkbaar was de samenwerking zo geslaagd dat het trio begin 2009 de band BEAK> oprichtte. In oktober 2009 werd het in 12 dagen geschreven en opgenomen debuutalbum BEAK> uitgebracht. Eind juni van dit jaar verscheen het tweede album getiteld >>, waarmee de band met enige regelmaat weer op podia over de hele wereld te zien en te horen is. Zo ook vanavond in een vol en nieuwsgierig Tivoli De Helling.

CONCERT
BEAK>, Le Guess Who?, Tivoli De Helling, zaterdag 1 december 2012

MUZIEK
Barrow en consorten maken krautrock. Of in ieder geval muziek die daar genetisch erg nauw aan verwant is. Denk aan in echo’s gedrenkte, onverstaanbare zang, holle retrosynths, overstuurde bassen en gortdroge motorik groove. Muziek die wellicht beter past bij een nachtelijke autorit door een verlaten industriegebied dan bij een kerstborrel.

PLUS
De heren hebben er zin in. Drie jolige Britten brengen voor je ogen een genre tot leven dat feitelijk toebehoort aan vreugdeloos voor zich uit starende Duitsers. Het gedol met de echo’s op de microfoons beperkt zich echter tot de intermezzo’s tussen de nummers, want als er wordt gespeeld is het menens. BEAK> weet dondersgoed aan wie ze schatplichtig zijn en hun muziek is een gloedvolle ode aan 70’s bands als NEU!, Can en Kraftwerk. Het verbod op studiotrucs zoals overdubs en ProTools-reparaties bij het opnameproces van de albums, leverde twee organisch klinkende platen op die ook live erg levensvatbaar blijken. De live-versies van uitschieters als het puntige ‘Yatton’ en het epische ‘Wulfstan II’ klinken zo mogelijk nog voller en geïnspireerder dan de studioversies.

MIN
Een uurtje BEAK> doet alle kritiekpunten verbleken tot niet ter zake doende futiliteiten. Het enige dat overblijft is het feit dat Barrows en co. curatoren van een stuk muziekhistorie zijn, ze wekken iets tot leven dat er al was. Een muziekhistorie van een genre waarvan de hoogtijdagen ver achter ons liggen, maar dan wel van een tijdvak waarvan de invloed op de huidige popmuziek onmiskenbaar groot is.

CONCLUSIE
In het persmateriaal over de tweede plaat liet BEAK> zich met gestileerde, gezichtsloze maskers fotograferen, maar niets hiervan is terug te zien in de live-show. Met uitzondering van fraaie, glas-in-loodachtige podiumverlichting is er weinig dat afleidt van een tot de muzikale essentie teruggebrachte liveset die zowel voor band als publiek veel te vroeg eindigt.

CIJFER
8