#LGW12: Allah-Las vieren hun liefdesverdriet luchtig

Fuzzbox buzzbandje blijft live achter

Atze de Vrieze ,

Ja, ze krijgen af en toe wat commentaar op de aanwezigheid van Allah in hun bandnaam. Heiligschennis? Een trap op de ziel van 9-11 Amerika? Welnee, gewoon een luchtig grapje, een knipoog naar de Shangri-Las en dergelijke bands uit de 60s. Moet kunnen toch, elf jaar na 2001?

CONCERT   
Allah-Las, Le Guess Who?, Tivoli Oudegracht, zondag 2 december 2012

MUZIEK
Heel jonge gasten zijn het niet eens, deze vier uit Los Angeles, allemaal tegen het einde van de twintiger jaren, maar het is hun eerste band ooit. Hun basis ligt in Amoeba, een van de grootste platenzaken ter wereld, waar een aantal leden elkaar vonden in een tamelijk specifieke voorkeur voor psychedelische sixties pop. Record freaks dus, die samen een van de leukste albums van het jaar maakten, een stukje pure retro, maar heel aardig gedaan. Dit is popmuziek voor in het namiddagzonnetje.

PLUS
Want wat een fraaie liedjes staan er op die plaat. Single Tell Me (What's On Your Mind) staat al vroeg op de setlist, als tweede nummer. Het is zo'n heerlijk jengelende popsong zoals nugget legendes The Seeds dat zo mooi konden. Of Don't You Forget It, een luchtig liedje met een bijtende boodschap voor een ondankbare ex-vriendin. Maar de sfeer is bepaald niet grimmig. Je ex slopen met een glimlach, dat is immers het mooiste dat er is, nietwaar? De victorie dat zij - die jou alles aandeed - uiteindelijk meer pijn heeft dan jij, dat straalt deze band uit. De platen die je aan haar deden denken, daar kleeft allang weer een nieuwe herinnering aan.

MIN
Niet voor dit podium, waar de jingle-jangle niet helemaal uit de verf komt. Dat komt niet door het formaat van dat podium, want de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze het in een compacte werfkelder waarschijnlijk niet veel spannender geweest was. Misschien komt het wel een beetje door de geluidsman, die er niet in slaagt de kracht van de band - laidback, losjes maar wel trefzeker - niet weet te vangen. En dus is het nogal saai. Zeker in vergelijking met de rauwe garagepunks van Fidlar met hun biersmijtfeest direct erna en de soulpop van Nick Waterhouse daar weer na gebeurt er simpelweg te weinig. Aan het eind stapt de drummer even achter zijn kit vandaan - sambaballen in de hand - om een deuntje te zingen. Dit is echt te dun om te overtuigen.

CONCLUSIE
Een sympathieke plaat leidt niet automatisch tot een overtuigend optreden, helaas. Prima, even goede vrienden.

CIJFER

6