ITGWO12: The Staves zijn sterk en sociaal en muzikaal oppermachtig

Live nog vele malen beter dan op het album

Tekst Obe Alkema, Foto's Jort Klarenbeek ,

Geen double-trouble met The Staves, maar triple-trouble. Drie man sterk, pardon, drie vrouwen sterk en zij zijn van plan iedereen weg te spelen bij het Armhuis. Toegegeven: in het “mollige gras onder het loverzwaar geboomte”, om Jan Wolkers maar eens te citeren, is het goed toeven. De zon dringt maar half door en zo wordt op een natuurlijke wijze een idyllische setting gecreëerd.

CONCERT
The Staves, Into The Great Wide Open, het Armhuis, 9 september 2012

MUZIEK

Hun debuutalbum moet ergens in de komende maanden uitkomen; er zijn er al wel drie EPs. Met hun drieën brengen The Staves schattige folkmuziek. Het zijn traditionele, akoestische liedjes om bij weg te dromen. Drie stemmen die solo niet voor elkaar onder doen. De ene stem klinkt lieflijk, de andere voorzichtig rauw, de derde stem lichtzoet. Tezamen vormen ze een intens, perfect uitgebalanceerd klankspel.

PLUS

Het wordt meteen duidelijk dat de dames live nog beter klinken dan op de EPs. Op een kaal aangekleed podium spelen The Staves weeïge liedjes, zoals Mexico: “Carry me home on your shoulder / Lower me on to my bed / Show me the night that I dreamed about before.”  Na elk liedje klink een luid applaus en knopen de gezusters gesprekken aan met het publiek. Ze bespelen niet alleen met hun muziek het publiek, ook in die kleine dialoogjes springen er vonken over. Gejoel en geklap wanneer ze hun kennis van het Nederlands tentoonspreiden: dankjewel, kip en ei. Of wanneer ze een grappige anekdote vertellen over hun thuis: “If you like drinking, puking and groping, Highstreet’s the place to be.”
Het publiek wordt volledig ingepakt halverwege de set. The Staves zetten het langzame, tedere liedje Facing West in. Hun kunnen wordt hier ruimschoots bevestigd: live kunnen ze net zo hoog, zo niet hoger dan op het album zingen. Een gewaagd liedje, omdat ze hier de kans lopen hun kwetsbaarheid te tonen. Het liedje zet een triomftocht in die na het laatste nummer zal eindigen.
Alles is in harmonie: na Facing West komt een sneller nummer waarbij laag gezongen wordt. Zo imponeren ze het publiek met een divers concert dat veel weg heeft van de muziek van Fleet Foxes, Bon Iver en First Aid Kit. Het publiek is dan ook zichtbaar teleurgesteld als ze het laatste liedje, Wintertrees inzetten.

MIN
Ze spelen veel te kort.

CONCLUSIE

The Staves zijn heer en meester op het arcadische grasveld bij het Armhuis. Met een uitgebalanceerde en gevarieerde set bespelen de drie vrouwen het publiek volledig. Puur gitaarwerk en de natuurlijk klinkende stem van een drie-eenheid, een geschenk uit de hemel. Het is dan ook volledig terecht dat de drie engeltjes worden getrakteerd op een overdonderende staande ovatie.

CIJFER:
9