CONCERT
Marbert Rocel, Into The Great Wide Open, Vuurboetsduin, zaterdag 8 september 2012
MUZIEK
Jazzy pop, elektronica en dance met een funky feel en hese space zang van zangeres Antje Seifarth. Het Duitse kwartet timmert al acht jaar aan de weg en krijgt de laatste tijd meer vaart, ook dankzij de laatste cd Small Hours. Ze stonden onlangs op Pitch festival en mochten remixen doen voor de likes of Lana Del Rey. Ze huizen op het veelzijdige Duitse Compost label. Vorig jaar werkten ze met technoman Mathias Kaden, waaruit de act Karocel voortkwam.
PLUS
Wat een lekker loom groovende jazzdance legt Marbert Rocel neer. Redelijk live gespeeld ook en met een soepele zangeres. Waar gisteren Grasscut het op dit podium nog zonder visuals en met enkel stagelicht moest stellen heeft deze groep wat beters bedacht: een dozijn lichtzuilen die van kleur verschieten en het podium veranderen in een kameleontisch labyrinth, waarin je nu eens een of twee en dan toch vier muzikanten ontwaart. Met onder meer saxofoon en melodica wordt de sound meer jazzy, groovy en ook stuwender en de meute op de helling deint evenredig mee. Op het podium is ook ruimte voor dansjes, aangezien er genoeg instrumentale passages zijn.
MIN:
Dat is een van de weinige minpunten: zeker in het begin willen die instrumentale stukken wel wat kabbelen. Minder dan op het laatste album Small Hours en nee, niet als Jazzanova, maar exploderen doet het evenmin. Dance-lustigen moeten het in de groove en sfeer zoeken. In de rustige stukken verslapt het publiek en overstemt met geroezemoes. Zangeres Antje Seifarth aka Spunk zou wel wat Gnucci (Banana) gekte kunnen gebruiken, maar ze beweegt wel vlotjes en komt steeds meer los.
CONCLUSIE:
Marbert Rocel is voor dit festival een uitstekende keuze. Niet in your face of gemeen, maar wel zeer dansbaar. Niet stampen, maar loom en lichtvoetig trippelen. Geen vuisten in de lucht, maar vingertjes.
CIJFER:
7,5
ITGWO12: Geen vuisten in de lucht, maar vingertjes bij Marbert Rocel
Stuwende jazzdance in een kameleontisch licht-labyrinth
Onderweg naar de subliem gelegen Vuurboetsduin krijg je een aardige indruk wat de eilanders (vier festivaldagen) voor de kiezen krijgen: mensen fietsen dwars door het bos, dolen in het donker door de duinen. Halverwege tussen het Sportveld en de vuurtoren spot je meerdere licht- en geluidsbronnen: niet het Bos/buitenpodium, dat dit jaar akoestisch gespaard wordt, maar wel Of Monsters And Men op het hoofdpodium en de eerste tonen van Marbert Rocel op het nieuwe duinpodium. We volgen de meest dwingende groove en stuiten op een apart Duits viertal.