CONCERT
Dirty Beaches, Into The Great Wide Open, Platte Kar (Sportveld), zaterdag 8 september 2012

MUZIEK
Achter Dirty Beaches gaat de Taiwanese Canadees Alex Zhang Hungtai schuil. Zijn minimalistische muziek is niet gemakkelijk in te delen. Aan de ene kant hoor je overduidelijk invloeden uit de jaren zeventig en tachtig, maar die zijn zo gestript en vervormd, dat het nauwelijks te herkennen is. Anderzijds is zijn muziek zo hedendaags: psychedelische synths, trashy gitaarwerk en een beat, werkelijk waar, die kruipt onderhuids en laat je sprakeloos achter.

PLUS
Na wat opstartproblemen gaat Dirty Beaches echt los. De noisy beats en de rauwe, onconventionele stem van Hungtai luiden een nummer in dat mystiek en obscuriteit ademt. Die trend wordt de hele set voortgezet. Hungtai meldt het ook nog even voor de onoplettende toeschouwer: “We are gonna play some devil’s music. You might wanna take the children away.”
Het trio op het podium gooit alles in een mengvat: schrille ruis, bitterzoete synths recht uit de jaren zeventig, doffe beats en elektronisch vervormde drums. Niet dat het de indruk geeft dat het een allegaartje is. Nee, je denkt dat je de muziek kan volgen, maar Dirty Beaches maakt aan die verwachting zo weer een einde door een eigenzinnige en experimentele draai aan het geheel te geven. Enigszins optimistische klanken worden gesmoord in ruige doempsychedelica, straight from hell.
Het publiek weet zich pas tegen het einde van de set een houding te geven, maar Hungtai heeft het in ieder geval zelf naar zijn zin. Dat wordt bekroond met een duik in het publiek, een poging een moshpit op te starten en een stukje crowdsurfen.

MIN
Het begin van de set klonk behoorlijk onverschillig, nonchalant en chaotisch. Het verder verloop zou met deze twee openende liedjes (nou ja, liedjes, noem het composities) kunnen tegenvallen. Niets is minder waar, het betreft hier opstartproblemen.
Daarnaast geven de vocals en de houding van Hungtai het geheel een bittere nasmaak. De zeer rauwe stem van Hungtai klinkt vaak verkeerd getimed. Daarnaast is hij nauwelijks hoorbaar. Het verstoort de grillige loopjes en de opwindende synths. En dan zijn houding: op het podium staan te roken en te drinken en dan als klap op de vuurpijl het publiek trakteren op een bierdouche. Je moet er van houden.

CONCLUSIE
Op Into The Great Wide Open niet alleen brave folkzangeresjes, maar ook gewoon shoegazende demonen die smijten met geluid. Duivelse muziek met duidelijke invloeden uit de jaren zeventig en tachtig, begeleid door Lucifer himself, Alex Zhang Hungtai, het geniale brein achter Dirty Beaches. De rauwe, soms onverstaanbare stem snijdt door de muziek en de ether; de beats bewegen hemel en aarde, letterlijk. Het feestje tussen Of Monsters and Men en Woodkid was bij Dirty Beaches en is helaas te snel afgelopen.

CIJFER:
8