ITGWO12: Daughter speelt een indrukwekkende, maar veel te korte set

Erfgenaam van Sigur Rós weet hoe een lied opgebouwd moet worden

Tekst Obe Alkema, Foto's Joey Feikens ,

Er staat een gigantisch lange rij om het terrein rond de Vuurboetsduin te betreden. En het terrein blijkt zelf ook al aardig vol te zijn. Veel mensen zijn in het zand neergestreken om te genieten van de zon, maar belangrijker nog: om te genieten van Daughter.

CONCERT:
Daughter, Into The Great Wide Open, Vuurboetsduin, zaterdag 8 september 2012

MUZIEK:

Achter Daughter gaat Elena Tonra schuil, een schattige, jonge vrouw die schattige liedjes zingt. Ze is typisch een folkmeisje: gewapend met gitaar betovert ze haar luisteraars met zorgvuldig opgebouwde en tedere liedjes. Vergelijkbaar met Ben Howard, The Staves en First Aid Kit.

PLUS:
Daughter heeft nog geen debuutalbum uitgebracht, maar twee EPs, His Young Heart en The Wild Youth. Beide platen zijn juweeltjes met diepgaande, zachtaardige muziek. Op het podium wordt deze muziek minder zachtaardig, maar toch gelaagder door ze niet met behulp van akoestische gitaar te brengen, maar elektrische gitaar. Het intro van beginsong Run klinkt daarom ook zoals een intro van The xx.
Daughter bewijst zichzelf naarmate de set vordert. Landfill getuigt van groots talent in het opbouwen van een liedje. Er nadert een climax, maar die wordt nog even uitgesteld door een bridge die doet denken aan postrock. Candles en Youth zijn pareltjes en klinken harder dan op de platen. In het slotnummer, Home, creëert Daughter, alsof hier een erfgenaam van Sigur Rós staat, een lightversie. Een opzwepend, instrumentaal stuk leidt het liedje uit, maar zo secuur als een nummer van Sigur Rós eindigt, zo abrupt eindigt Home.

MIN:
Home is nog maar net afgelopen, maar Tonra is al nergens meer te bekennen. Ze is het podium afgerend. Ook de rest van de groep maakt zich gauw uit de voeten. Op zich niets mis mee, behalve dat ze tien minuten eerder dan gepland stoppen. Dat maakt een rare indruk voor een opkomende artiest.
Wat ook stoort, zijn de lange pauzes tussen de nummers. De gitarist en Tonra zelf doen erg lang over het stemmen van hun gitaren. De pogingen een dialoog met het publiek te starten vallen in duigen. Tonra en de gitarist praten te zacht en te onduidelijk, en giechelen veel te veel om een echte boodschap over te brengen.

CONCLUSIE:
Daughter heeft potentie. Dat is wel duidelijk na het beluisteren van The Wild Youth en His Young Heart. De zorgvuldig opgebouwde liedjes worden ook live erg goed uitgewerkt. Er is genoeg ruimte om het instrumentale tot wat extra’s uit te bouwen. Dat wordt dan ook zorgvuldig gedaan tijdens dit optreden. Maar zes nummers zijn toch echt te weinig om een voldaan gevoel te hebben na dit concert. Tip voor de volgende keer: kort de pauzes in en stel je niet zo verlegen op.

CIJFER:
7