ITGWO12: Ben Caplan preekt tot de uitzinnige bosparochie

"Dit is de allerbeste show van mijn leven!"

tekst en foto's Judith Laanen ,

Gewoon meteen je publiek erbij betrekken, daar is Canadees Ben Caplan een ster in. Want wat is een opzwepende balkanfolkrockshow zonder een evenzo opgezweept publiek? Caplan weet hoe publieksparticipatie werkt en laat ons meebrullen en klappen als beesten. De Tom Waits van Canada verkleint binnen drie minuten de afstand tussen hem en het publiek en breekt samen met zijn geniale violist genadeloos het buitenpodium af.

CONCERT
Ben Caplan, Naar Buiten, vrijdag 7 september 2012

MUZIEK
De man met de grootste baard en de meest doorleefde stem van heel Vlieland, maar dan uit Canada. Ben Caplan maakt sinds 2009 met zijn band The Casual Smokers (ah, vandaar die raspende stemmen) een mengelmoes van schuurfolkrock a la Tom Waits en zompige balkantreurliederen.

PLUS
Het bos is te klein voor Ben Caplan. In en om het Naar Buiten-podium is geen plekje meer vrij, het is dringen geblazen. Niet zo gek, want Caplan en zijn band geven een waanzinnige show weg. Het optreden begint al goed: Caplan komt als wervelwind met microfoon voorlangs het podium gestormd. Hij is zo verrukt dat hij hier mag optreden dat hij het blijft roepen: "Het is toch harstikke debiel dat een malle Canadees als ik hier ben!" Het vierde nummer in de set klinkt haast oosters, door die snerpende schelle vioolpartij van die virtuoze violist die hij heeft meegenomen, Jaron Freeman Fox. Met een Egyptisch oog dat hij boven zijn linkerwenkbrauw heeft getatoeerd is hij een opvallende verschijning. En dan hebben we het nog niet eens over zijn vioolspel gehad. Freeman Fox bespeelt zijn elektrische viool alsof hij een gitaar tegen z'n nek geklemd houdt, waarbij hij alle mogelijke noten eruit strijkt. Fenomenaal. Het beste nummer van de hele set is misschien wel het enige nummer dat nu net niet van Ben Caplan zelf is, maar van zijn violist. Die heeft overigens een zo mogelijk nog rauwere raspendere stem, waarmee hij het hardste schuurpapier als een zacht velletje Page-toiletpapier laat voelen. 'My fiddle, my soul and me' zingt hij, en dat voelen we. Caplan en band laten het hele bos als een groot beest meebrullen. Te gek.

MIN
Het enige lied dat niet echt past binnen de set is het langzame Drift Apart. Mooi ludduvudu-nummer, maar het haalt de vaart een beetje uit het optreden.

CONCLUSIE
Wat een fenomeen, die Ben Caplan. Met wijdopen gesperde ogen preken als een buitenzinnige priester die zijn gemeenschap in extase brengt, dat zie je niet zo vaak. Caplan en band laten de verschillende stijlen - balkan-meezwierders en de meer uptempo folkrock - goed in elkaar overvloeien. Dit is zo'n band die, al moeten ze eigenlijk stoppen, gewoon nog een liedje gaan spelen. Onder luid gejoel schreeuwt Caplan de menigte toe: "Het kan me niet schelen of we niet meer teruggevraagd worden, we spelen er gewoon nog een!" Het wordt Stranger, met Caplan op piano, die het ding bijna aan gort speelt. Ben, bedankt!

CIJFER:
8,5