CONCERT:
Adrian Younge & Venice Dawn, Vuurboetsduin, 8 september 2012
MUZIEK:
Denk jaren '70 soul met de zang van Marvin Gaye, een snufje Isaac Hayes en de spaghetti westerns van Ennio Morricone. Voeg daar wat trage psychedelische pop aan toe en je hebt Adrian Younge en zijn band Venice Dawn.
PLUS:
Wat een gekke plek en tijd voor een psychedelisch soulconcert, maar Adrian Younge blijkt bijzonder goed te werken op de vroege middag van dag twee. En kwaliteit spreekt zich blijkbaar rond, want al ruim voor aanvang van Adrian Younge and Venice Dawn is de helling ingenomen door boelveel ITGWO'ers.
Al bij het tweede nummer ziet de band eruit alsof ze de hele avond hebben staan spelen. Die toewijding, dat zien we graag. Ze hoeven nergens in te komen, ze zitten er al in. Het publiek dat in het kleine duindal past wordt getrakteerd op een te gekke ervaring. Laten we beginnen met de uitstraling van de band: Adrian Younge zelf lijkt een beetje op Seedorf, zo met die bril en die dreads. Zijn toetsenist, die ook bassist is, verblikt of verbloost niet en komt trouwens ook niet van zijn plek. Hij wint de award voor meest stoicijnse bassist ooit. De drummer speelt loeistrak en harder dan een specht op een goeie dag. De stem van zanger Lauren is zoet, zacht en ontzettend sexy en helemaal Marvin Gaye. Alles dat hij zingt komt uit de groeven van zijn hart, zo moeilijk kijkt hij. En dan dat open bloesje, oh la la. Maar het allerstoerste bandlid is de Mexicaanse versie van Jack Black, die zonder enige moeite van uitzinnig gitaarspel overschakelt naar een rustige melodie op dwarsfluit. Ja, een dwarsfluit. En dan die pakken: bloesjes met enorme rushes, allemaal dezelfde grijze pakken. Het is net alsof je naar een verlengde versie van Shaft staat te kijken. Door die fluit krijgen sommige nummers ook een aziatisch Kill Bill-tintje. Als je je ogen dicht doet waan je je zo in de vroeg jaren '70.
MIN:
De band werkt met breaks in de muziek. Dan weer houden ze een paar seconden stil, dan gaan ze weer verder. Dat leidt soms op een vervelende manier af, maar het houdt het optreden natuurlijk ook weer spannend. Ander minpuntje is de botheid van het optreden. Op tweede album Something About April (2011) klinkt Adrian Younge veel soulvoller en gelaagder dan de harde bak herrie die er hier uitgeperst wordt. Ook hebben de nummers die vandaag gespeeld worden geen echte songstructuur, maar zijn het vaker hele lange instrumentale stukken die afgewisseld worden met zang waardoor je niet meer weet wanneer iets begint en eindigt.
CONCLUSIE:
Als Adrian Younge's muziek totaal nieuw voor je is weet je misschien even niet wat je met al die ritmewisselingen aan moet. Daar staan het plezier en de vakmanschap van de band tegenover en je voelt dat het publiek dat waardeert. Die Mexicaan met die fluit is sowieso al de held van de dag. Drummer Dave Henderson weet het optreden op de juiste momenten vaart te geven, maar ook te vertragen wanneer nodig. Dit was een lange soulvolle versie van The End van The Doors, maar dan met een dwarsfluit erbij.
CIJFER:
8