CONCERT
Mark Lanegan Band, Crossing Border Den Haag, Nationale Toneel Gebouw, 16 november 2012
MUZIEK
De voormalige zanger van nineties-grungeband The Screaming Trees, met een strot als een cementmolen. Lanegan is al jarenlang bezig met een solocarriere, en bracht in die hoedanigheid zes albums uit. Daarnaast zong hij veelvuldig op nummers van Queens Of The Stone Age, maakte hij twee platen samen met Belle & Sebastian zangeres Isobel Campbell en vormde hij The Gutter Twins samen met The Afghan Whigs zanger Greg Dulli. Zijn laatste album "Blues Funeral" bracht hij uit onder de naam Mark Lanegan Band, op dit album wordt Lanegans kenmerkende whiskeystem naast gitaren voor het eerst ook aangevuld met synthesizers.
PLUS
Slechts met een paar rode spotjes wordt het Buchanan podium in het Nationale Toneel Gebouw verlicht. De toon is gezet, nog versterkt door de volledig zwarte kledij waarin Lanegan en zijn band gehuld zijn. Het oeuvre van Lanegan is al even inktzwart, en hij heeft perfect door wat de sterkste songs binnen dat repertoire zijn. De focus op het laatste album, wat ook niet zijn sterkste is, heeft Lanegan al wat losgelaten, er komen songs uit zijn hele catalogus voorbij. Het begin van de set is gevuld met ijzersterke nummers als het slepende Sleep With Me en de Bubblegum-tandem Hit The City en Wedding Dress. Bij QOTSA-klassieker Hanging Tree gaat het echt los, de band speelt een razende versie van het nummer en er gaat eigenlijk voor het eerst een verraste blijk van erkenning door het publiek. Het voordeel aan een rauwe stem als die van Lanegan is dat hij mettertijd alleen maar beter wordt. De Johnny Cash look-a-like die gitaar speelt in zijn band draagt veel van de nummers door stevig doch subtiel spel.
MIN
“Er mag gedanst worden”, kondigt de presentator voor aanvang van het optreden aan. “Hebben jullie zin om te knallen? Ik wel in ieder geval.” Dansen zou uberhaupt een wat rare activiteit zijn bij een Mark Lanegan show. Echt knallen wil het optreden aanvankelijk ook niet. Met name de bassist speelt nogal houterig, waardoor al bij opener The Gravedigger's Song blijkt dat de hardere nummers minder uit de verf komen. De pompende stoner-riff die het nummer draagt doet live wat kaal aan en ook tijdens de andere rockers in de set oogt Lanegan wat vermoeid. De jaren vol drank-en drugsmisbruik zijn hem duidelijk niet in de koude kleren gaan zitten en dat wordt tijdens nummers als afsluiter Methamphetamine Blues pijnlijk duidelijk.
CONCLUSIE
Dansen of knallen, het is eigenlijk helemaal niet nodig bij een Mark Lanegan show. Hoe heerlijk kan het zijn om met de blik op oneindig naar een in het zwart geklede, door het leven getekende rasartiest te staren, die met schurende stem zijn sores bezingt in prachtige songs als One Hundred Days en One Way Street. Dat is hoe je een show als deze ervaart.
Cijfer
7,5