CONCERT
Maggie Björklund, Crossing Border Den Haag,  Duitse Kerk, 16-11-12

MUZIEK
Maggie Björklund is een begenadigd pedalsteel-speelster die bekend is van de Deense groep The Darleens. Ze wist echter niet de minste artiesten te interesseren om te participeren in haar debuutalbum. Onder meer Joey Burns en John Convertino van Calexico en vocalisten Mark Lanegan, Rachel Flotard en Jon Auer zijn te horen op "Coming Home".

PLUS
Knap hoor wat de Deense doet: ze opent de show met een pedalsteel-solo van een minuut of vijf, pakt ook nog eens af en toe de gitaar erbij en haar pedalsteel jankt heerlijk. Ze speelt foutloos en dat is bijzonder, want het instrument schijnt verduveld lastig te bespelen. Met een Amsterdamse op contrabas en twee muzikanten uit Seattle op gitaar en cello (en tweede/derde stem) weten ze een vol geluid te creëren, waarbij de strijkers een treurige schoonheid vertolken. Het aankondigen ('I have a friend in town') brengt al aardig wat teweeg, het opkomen van Mark Lanegan zorgt voor een golf van opwinding en de bijdrage van de boomlange zanger (onder meer het schone duet Intertwined) maakt dat iedereen in de kerk zich een beetje uitverkoren voelt.

MIN
Pas als de gitarist na een aantal nummers de microfoon pakt, merk je pas wat je tot dan toe miste. Zijn stem geeft de broodnodige verdieping aan het bandgeluid dat ondanks de superbe akoestische omstandigheden wat vlak blijft en af en toe vervaarlijk begint te kabbelen. Maggie doet de tweede stem en de zwierige doch sombere song stemt tot peinzen over gemiste kansen en aanstaande tragedies. Juist, dat voelen we dus te weinig tijdens deze dienst.

CONCLUSIE
Goede zet van programmeur Louis Behre om ook Mark Lanegan op deze vrijdag te boeken. Wonderlijk hoe die ultralage whiskey-stem en die hoge Scandinavische samen een mooi palet kleuren: winter in een blokhut in de Scandinavische naaldbossen met buiten niets dan duisternis en sneeuw en binnen een knapperend haardvuur met een pan rendiersoep erboven. Zonder Lanegans bijdrage (en die van Flotard en Auer) is het een beetje de dood in die pot, is het vooral hele stemmige, herfstige countrymuziek zonder een echte ruggengraat. Maggie Björklund kan veel, maar ze is geen frontvrouw (dat kan de centrale positie op het podium niet verbloemen) en ze weet het publiek moeilijk aan zich te binden. Verder: mooi, knap, stemmig en rootsy, dat is het en dat blijft het.

CIJFER
6,5