#CB12: Magere schoonheid van tovenaarsleerling Young Man

Colin Caulfield laat als een lorelei zijn liedjes op de kliffen van de noiserock stranden

Tekst: Lilianne Laan | Foto's: Remie Stronks ,

‘Great to see so many people here, thanks for choosing to come and see us. It’s Andrew Bird next door man!’ spreekt frontman en jong talent Colin Caulfield respectvol bij aanvang van zijn show. Hij doelt op ‘the Birdman’ die enkele deuren verder gans Crossing Border als een rattenvanger heeft binnengelokt met zijn gefluit. Wij tellen een man of twintig die het uitstapje naar de nog onbekende Young Man toch heeft gewaagd.

CONCERT
Young Man, Crossing Border Den Haag, Koninklijke Schouwburg, 17 november 2012
 
MUZIEK
Young Man is de band rond de Amerikaan Colin Caulfield, een charismatische magere jongen die zich uitdrukt met persoonlijke liedjes die heimweegevoelens opwekken. Recensies lopen over van lof voor de jonge troubadour en wie bekend is met de pareltjes op zijn dit jaar verschenen album Vol. 1 (deel twee in een trilogie over volwassen worden) heeft genoeg reden om een uitstapje te maken naar deze afsluiter van het Paradise podium op Crossing Border. Op het album doet Young Man niet onder voor Bon Iver in hypnotiserende zanglijnen, maar maakt het geheel een tikkie pittiger en spannender. Denk aan dromerige indierock met galmende zang van het getalenteerdste jongetje van de klas. Akoestische zomerpopliedjes die de aandacht trekken, op een picknickkleedje van nostalgie.
 
PLUS
Wat de aanwezige nieuwsgierigen voorgeschoteld krijgen, is een sympathiek stel jonge honden dat met veel speelplezier een aardige set nummers speelt. Nummers die opvallen door de ritmewisselingen en Afrikaans aandoende percussiestukjes á la Vampire Weekend. De drummer geeft hiermee een meerwaarde aan de live-uitvoering. Vooral in het laatste nummer maakt hij indruk met dynamisch percussiewerk. Het samenspel van de twee gitaren vormt een noisy deken waar de fragiele stem van Caulders op rust, maar ook af en toe in verdrinkt. 
 
MIN
Het is ongelofelijk zonde hoe de nummers van Caulfield in deze live-uitvoering verzanden in aardige, maar niet bijzondere progrocknummers. Het optreden mist akoestisch schoon, maar echt rocken doet het ook niet. De gevoelige pareltjes van het album blijven hierdoor in een ondefinieerbaar voorportaal van progressieve rock hangen.
 
CONCLUSIE
Het geheel is sympathiek en ligt prettig in het gehoor, maar laat geen monden open vallen. Wie echter de breekbare stem en het soms geraffineerde gitaarspel van Caulfield uit de noise-muur weet te isoleren, hoort een talent aan het werk: deze Young Man heeft meer in zijn mars dan hij vandaag ten tonele brengt. 
 
CIJFER 
6,5