CONCERT
Hannah Cohen, Crossing Border Den Haag, Duitse Kerk, 16 november 2012
MUZIEK
Ze wil het geen folk noemen maar 'music for unicorns', zo lazen we en zo stamelt ze ook on stage. Onduidelijk blijft waarom, want veel meer dan folk / folky songwriter kunnen we er niet van maken. Met een bijzonder goede stem dat wel, en zeer gepast begeleid op gitaar, soms versterkt met viool. Cohen was naast model ook jarenlang een soort muze voor de New Yorkse muziekscene. Zelf debuteerde ze deze lente met het album Child Bride, geproduceerd door Thomas Bartlett (keyboard-speler The National, Martha Wainwright en Antony and the Johnsons). Gevuld met verstilde folksongs waarin haar hoge, licht-hese zangstijl opvalt.
PLUS
Dat doet het live ook. Cohen zingt wat nonchalant, soms bijna verontschuldigend, maar ze heeft een stem die prachtig tot haar recht komt in het Godshuis. Al snel dreigt een knallende en pruttelende monitor roet in het eten te gooien, de show ligt vijf minuten stil, maar ze herpakt zich wonderwel. Ze neemt de tweede gitaar op en zingt de kerk stil, dwingt de bezoekers bij de les. Een nummer springt er bijzonder uit: haar gitarist pakt een keyboard, loopt een dance-beat en voor we het weten verkeren we in een erg fijne Beach House light-sfeer.
MIN
De folk wordt wel erg lievig opgediend en alsof ze dat verder wil accentueren zet ze telkens een kinderachtig stemmetje op. Een houding en wellicht een trucje dat ze zich heeft aangemeten om op het podium te kunnen staan. Totaal onnodig. Ze speelt het onschuldige meisje die niet op de hoogte zou zijn van haar verleidingskracht. Totaal ongeloofwaardig. Ze heeft moeite de zaal te blijven boeien. Daarvoor zijn de pauzes tussen de nummers te talrijk en te lang, de praatjes te kort en obligaat en het materiaal te eenvormig. Halverwege is er een leegloop en na elk nummer tellen meer kerkgangers hun zegeningen en zoeken hun heil elders. Totaal begrijpelijk.
CONCLUSIE
Hoewel ze vocaal de akoestische omstandigheden in de kerk ten volle benut en gedegen begeleid wordt, is dat niet genoeg om met dit optreden de grauwe middelmaat te ontstijgen. Een mooie stem en die quasi-schuchtere, verleidelijke act volstaan evenmin. Maar er hoeft geen kerkganger overboord te zijn: Hannah Cohen heeft genoeg noten op haar zang om het tij te keren. Kwestie van haar stem het werk laten doen, minder pauzes en een paar betere nummers. Met iets meer variatie, iets meer Beach House-achtige, elektronisch gedragen songs had ze het boeiender gehouden.
CIJFER
5
#CB12: Hannah Cohen speelt de vermoorde onschuld
Verstilde folk met weinig overtuigende, kinderachtige en quasi-schuchtere act
Hannah Cohen is een totaal ander type dan Maggie Björklund, die eerder de kerk vulde. Ze lijkt ook een tikje nerveus, mompelt iets van een verontschuldiging, schuifelt even ongemakkelijk heen en weer en bedankt haast onverstaanbaar de dichter die haar voorafging voor zijn mooie (Nederlandse!) woorden. Voor iemand die op haar 17e het ouderlijk huis verliet om model te worden, heeft ze opvallend veel bühne-vrees. Of ze speelt dat opvallend goed.