#CB12: Daughter overdondert en krijgt zaal stil

Zangeres met zenuwen vergroot aaibaarheidsfactor

tekst en foto's Judith Laanen ,

Het Britse Daughter is de folksensatie van het moment. Ze hebben pas twee EP-tjes uit maar maakten al diepe indruk op Into The Great Wide Open. Vanavond krijgen ze de hele Buchanan muisstil als de zaal aan hun lippen hangt, met of zonder zenuwachtige zangeres.

CONCERT
Daughter, Crossing Border Den Haag, Buchanan, Nationale Toneelgebouw, 16 november

MUZIEK
Daughter, het Londense trio rondom schuchtere zangeres Elena Tonra, maakt akoestische folk met een donker randje. Begin september gooide het trio ontzettend hoge ogen toen ze in een overvolle duinpan speelden op Into The Great Wide Open. Na het uitbrengen van haar demo EP voegden gitarist (en vriend) Igor Haefeli en drummer Remi Aguilella zich bij Tonra. De band tekende dit jaar bij het Britse roemruchte indielabel 4AD. The Wild Youth is hun nieuwe ep, een verzameling van vier donkere en experimentele folknummers. Debuutalbum "Smother" moet begin volgend jaar uitkomen.

PLUS
Een stille zaal. Eindelijk! Daar kun je bij Crossing Border wel van op aan, dat het publiek hier netjes haar mond houdt waar nodig. Bij Daughter is dat een vereiste. Sterker nog: het komt de band alleen maar ten goede. Het maakt zangeres Elena wel ontzettend zenuwachtig. Misschien ook omdat ze voor een afgeladen Buchanan staan. Hun reputatie is de band vooruitgesneld, iedereen luistert ademloos naar Tonra's prachtige teksten. Die zijn ondertussen niet heel vrolijk, zoals ze zelf later bevestigt: 'We hebben een liedje over de dood gespeeld, over verstikking en nu eentje over het einde van de wereld.' Daughter is niet alleen schattig, ze is oprecht eng. Tonra voert je dankzij haar betoverend heldere vocalen mee naar een wereld waarin strijkstokken over gitaren schuren en venijnige drumpartijen ontaarden in semi-dancebeats. Daughter is op haar best als Tonra in haar eentje akoestisch speelt. Dan laat ze met haar kille puurheid pas echt je nekharen recht overeind staan.

MIN
Daughters blinkt niet uit in praatjes tussen de nummers door. De band lijkt niet goed te weten wat ze met zo'n groot publiek aanmoeten. Dat Tonra bijna beeft als een rietje zodra ze applaus in ontvangst moet nemen is dan wel weer aandoenlijk, maar totaal overbodig.

CONCLUSIE
De duistere folksensatie van het moment maakt het allemaal waar vanavond: Daughter speelt de zaal plat. Daughter krijgt de zaal ook stil, probeer dat maar eens in een ramvolle Paradiso voor elkaar te krijgen. Het publiek krijgt een pluim voor het lezen van de stilte-memo, de band voor hun intense spel.

CIJFER
8