CONCERT
Beth Orton, Crossing Border Den Haag, De Duitse Kerk, 16 november 2012
MUZIEK
Is op het album nog een belangrijke rol weggelegd voor elektronische gelaagdheid en beats, vanavond staat Beth akoestisch in de Duitse kerk. Tijdens een aantal nummers wordt ze bijgestaan door een gitarist/violist die ook tweede stem zingt. Het kan maar een beperkt deel van het publiek bekoren, want al snel verruilt een groot deel de harde kerkbanken voor een ander optreden op het festival.
#CB12: Beth Orton laat elektronica thuis
Breekbaar zuiver en een tikkeltje vals
Na een afwezigheid van zes jaar keerde Beth Orton onlangs terug in de muzikale schijnwerpers met haar album “Sugaring Season”. Opgenomen met - wat ze zelf noemt - een droomband met nieuwe vrienden. Inmiddels oogst ze mooie recensies en volle zalen.
PLUS
Beth gaat voor perfectie vanavond. Ze neemt de tijd om haar gitaar te stemmen, stem soepel te houden en mist geen enkele hoge noot of fragiele toon. Zowel op gitaar als achter de elektrische piano gaat ze volledig op in haar muziek. De donkere ondertoon in haar stem komt in de kerk prachtig tot zijn recht en komt bij vlagen als een mokerslag aan. Met dank aan de uitstekende akoestiek. Aan het eind van de set speelt ze wat oud werk wat zich in de kale arrangementen niet onderscheidt van het nieuwe werk.
MIN
Beth Orton denkt ergens in Scandinavië te spelen vanavond en dankt een aantal keer met 'Tak!' in plaats van 'dank'. Het is haar vergeven na een anekdote over de horrorhotelkamer waarin ze de voorgaande nacht heeft doorgebracht. Iets met schimmel op de muur en een beeldje van een enge grijnzende clown op haar nachtkastje. Het zijn dit soort momenten die het optreden wat kleur geven en de bezoekers bij de les houden. Als een aantal mensen tussen twee nummers door vertrekt zegt ze zich in te houden en geen gemene grappen te zullen maken, maar na het volgende nummer kan ze het toch niet laten – ‘Close the door softly. Fuckers!’, snauwt ze op valse toon. Niet alleen doorbreekt ze de breekbare sfeer hiermee, het resultaat ook dat niemand meer durft te vertrekken en enkele bezoekers letterlijk met hun hoofd op de kerkbank voor zich in slaap sukkelen.
CONCLUSIE
Van de samenwerking met Tom Rowland van The Chemical Brothers en de productie door Tucker Martine (My Morning Jacket) op het album is niets meer terug te horen tijdens het optreden. Akoestisch en met minimale middelen zingt ze haar liedjes, die een minder groot deel van publiek boeien dan verwacht. Juist datgene waarmee Orton zich onderscheidt van legio collega singer-songwriters ontbreekt vanavond en dat is gewaagd, maar tegelijkertijd jammer.
CIJFER
6.5