CONCERT
Paul Buchanan, Crossing Border Den Haag, The Royal, Koninklijke Schouwburg, 16 november
MUZIEK
Paul Buchanan is de zanger van 80’s synthesizergroep The Blue Nile. Dit Schotse trio staat er bekend om de ‘perfecte esthetiek’ na te jagen met hun muziek, door zwaar te leunen op synthesizers en percussie. Een esthetiek waar Buchanan ook solo naar streeft, maar dan op een uitgeklede manier. Zijn solomateriaal kan omschreven worden als minimaal, downtempo en melancholisch. Hij komt wat over als een crooner, met zijn diepe baritonstem en ingetogen houding. In de meeste gevallen wordt hij slechts ondersteund door een piano, terwijl zijn zuchtende, maar gerijpte stem deel uitmaakt van een atmosfeer die aansluit bij de aankomende winterdagen. Veel impact met minimale middelen.
#CB12: Paul Buchanan viert vervroegd kerst
Spanning en stilte als instrument
In The Royal-zaal vanavond staat onder andere een tienkoppig ensemble (Brandt Brauer Frick) en het dertigkoppige Kyteman Orchestra. Daartussenin staat een man die in zijn eentje een zelfde soort intensiteit teweeg kan brengen als een klein leger muzikanten bij elkaar. Niet door bombast of gelaagdheid, maar met introverte en treurige liedjes.
PLUS
Je kunt werkelijk een speld horen vallen (en fototoestellen horen klikken) als Buchanan aan het woord is. Met de ogen gesloten opent hij met eigen werk van zijn dit jaar uitgebrachte album "Mid Air". In de zaal zitten echter ook genoeg liefhebbers van The Blue Nile, dat blijkt als hij de tweede helft van zijn act invult met hits die zijn Blue Nile-periode beslaan, zoals High, A Walk Across The Rooftops en Family Life. Wanneer zijn rauwe stem soms overslaat klinkt hij een stuk zuiverder, als een echo uit zijn jeugd, wat voor de nodige kippenvelmomenten zorgt. Tussen de treurnis door maakt hij ruimte voor een praatje met het publiek. En grapjes, waardoor hij de sfeer ontspannen houdt. Op het moment dat zijn begeleidende pianist opstaat om vervangen te worden door een andere, soortgelijke man - zoals een gitarist van gitaar wisselt, krijgt Bude lachers op zijn hand.
MIN
Je moet sterk van geest zijn om stand te houden tegen Buchanan als hij voor elk lied weer een nieuw blik vol introverte zielsbespiegelingen opentrekt. Door de minimale opzet zit zijn optreden soms tegen het eentonige aan, maar uiteindelijk weet hij de spanning in stand te houden.
CONCLUSIE
Hij wordt begeleid door een piano, maar hij zou zelfs het publiek kunnen bespelen als eenling. Als afsluiter zingt Buchanan (I’m dreaming of a) White Christmas. Ietwat vroeg natuurlijk, voor mid november, maar in de context van zijn performance maakt dat niet uit. Het kerstgevoel valt namelijk samen met het Buchanan-gevoel: euforisch, maar ook bezinnend.
CIJFER
8