De 3VOOR12AWARD is een prijs voor het beste Nederlandse album van het afgelopen seizoen en wordt ieder jaar in september uitgereikt. De winnaar wordt gekozen door een jury van muzikanten, muziek professionals en 3VOOR12-bezoekers/luisteraars. Zij kunnen stemmen op één van de twaalf albums op de shortlist. In aanloop naar de uitreiking bespreekt 3VOOR12 de genomineerde albums. Vandaag: Dance On Time van Pien Feith.

Je gaat het je bijna afvragen: heeft niemand in Nederland dit eerder gedaan? Internationaal wordt al jaren een brug geslagen tussen indiepop en diepe elektronica, maar in Nederland is Pien Feith de eerste indie-artiest die haar verstilde popliedjes op zo'n manier door de digitale mangel haalt. Dance On Time is genomineerd voor de 3VOOR12AWARD.

Natuurlijk waren er eerder artiesten van eigen bodem die elektronica en popmuziek vermengden (zoals Melomanics, Krach en ook Feith's eerdere project Neonbelle), maar dat was telkens met een resultaat dat vooral ook moest uitnodigen tot dansen. Zo niet het ingetogen album Dance On Time, waar het tempo opvallend laag ligt en de elektronica vooral wordt ingezet als palet waarmee de zangeres haar stemmige liedjes inkleurt.

In 2007 zette Pien Feith zichzelf al op de kaart met de EP The Wilderness Sound, toen nog als PJ Harvey-esque singer-songwriter. Vervolgens bracht ze een minialbum uit met Neonbelle, wat met krakende synths en drumcomputers al een stap richting Dance On Time was, en smeedde ze een samenwerking met Joep van Son als noisepopformatie The Very Sexuals.

Met haar volwaardige debuut Dance On Time lijkt Feith écht haar eigen stem te hebben gevonden, die het midden houdt tussen de warme vocalen van Feist en de Scandinavische snik van Lykke Li. Deze wordt de gehele plaat omlijst door een spaarzame begeleiding van subtiele samples, synthesizers en grappige percussie. Dat levert een plaat op van constant hoog niveau die razendknap in elkaar zit en waar nergens een noot te veel wordt gespeeld.

Bijvoorbeeld in de single Dance On Time, waar aanvankelijk alleen kurkdroge drumsamples en gitaar de stem van Feith begeleiden. Gaandeweg wordt het nummer laag voor laag opgebouwd om uiteindelijk in een uitwaaierend refrein te belanden: "Let's dance on time like it's not running out." Dat is ook de formule van de overige tracks. In What Pleases You The Most wordt het kale couplet met alleen speelse percussie en een sub-bas halverwege het nummer spitsvondig naar dubbele snelheid getild zonder haar subtiliteit te verliezen.

Dat is tegelijkertijd het minpunt van de cd: nergens laat Feith de teugels vieren of de muziek losbarsten in memorabele refreinen, zoals Lykke Li en Feist wél hebben. Alleen in Dirty Laundry, waar Feith gepast zingt; "I want the ground to shake under my feet", wordt vanuit een piepklein couplet toegewerkt naar een - nog altijd trage, zware - climax. Dat maakt van Dance On Time een - enigszins ontoegankelijke - groeibriljant.

Dance On Time van Pien Feith is verschenen op V2 en is tijdelijk weer te beluisteren op de speciale 3VOOR12AWARD Luisterpaal. Lees alles over de 3VOOR12AWARD op de speciale website.