Bands die zich vernoemen naar dieren zijn er in overvloed, maar groepen die zich laten inspireren door klimatologische fenomenen kom je niet elke dag tegen. Neem North Atlantic Oscillation. Iets met atmosferische druk en de Atlantische Oceaan is het, en dan kun je natuurlijk niet met vrolijke deuntjes aankomen. Coupletjes en refreintjes zijn bij deze Schotten dan ook ver te zoeken. Mooi, iets om in vast te bijten.

GEZIEN:
North Atlantic Oscillation, London Calling, kleine zaal Paradiso, 12-11-2010
 
MUZIEK:
Wat horen we dan wel? Sam Healy en Chris Howard hebben allebei een stapel toetsen en een sampler voor hun neus, maar ook een gitaar om hun nek. Het eerste vormt de basis, het tweede wordt ingezet om kracht bij te zetten. Ze plaatsen laagjes samples en synths over elkaar heen, en mompelen er synchroon een-, twee of achtregelige teksten overheen, ergens tussen Flaming Lips en Grandaddy.

PLUS:
Ze proberen voort te bouwen op een traditie die teruggaat tot de jaren zeventig. Bands die niet voor de makkelijke weg kiezen, verdienen daar altijd een pluim voor.
 
MIN:
Maar de uitgangswaarde wordt bij lange na niet gehaald. Het geluid zit niet mee, maar het probleem zit dieper. Als ritme en herhaling de basisingrediënten van je songs zijn, moet je bezweren of stilletjes onder de huid kruipen. Dat doet deze band geen moment. De teksten hebben een zekere cultuurpessimistische lading, maar ze worden te flets gebracht om indruk te maken. De visuals - een kruis, een kabbelend beekje, wat abstracte lijnen - missen een rode lijn. Er is weinig dynamiek, geen karakter in de vocalen, geen imposante uitstraling, geen verrassing, af en toe een half goed idee.
 
CONCLUSIE:
North Atlantic Oscillation maakt spacepop, maar is helaas geen lange-afstandsraket. Het zijn liedjes noch composities, het zijn mistige muzieklandschappen, het is een veld zonnebloemen met geknakte koppen.

CIJFER:
4