Het Canadese trio Timber Timbre duldt geen fotografen in zijn nabijheid. En eigenlijk wil frontman Taylor Kirk ook liever geen licht op zijn gezicht. Voor een band die het mysterie zo hoog in het vaandel heeft staan moet de statige Duitse kerk een droomlocatie zijn om te spelen. Los van de gedempt brandende kroonluchters gloeit enkel wat oranje licht van achteren, als een kalm brandend haardvuur.

CONCERT:
Timber Timbre, Crossing Border, Duitse Kerk, 20-11-2010

MUZIEK:
Zodra het woord haardvuur valt liggen de clichés op de loer, zeker als een band ook nog eens blues als hoofdingrediënt gebruikt, misschien wel het meest platgespeelde genre uit de muziekgeschiedenis. Niets is minder waar in het geval van Timber Timbre. De gestripte blues die Kirk op zijn gitaar speelt - vaak alleen snijdende, lage klanken - wordt ondersteund door een violiste op rechts en een lapsteelgitarist op links.

PLUS:
Een sfeer neerzetten en doseren kan deze band als geen ander, met een iets hardere gitaaraanslag op het juiste moment, de viool soms net even overstuurd, de lapsteel bewerkt met een variatie aan effecten. Timber Timbre heeft geen wervelwind nodig om als een natuurkracht aan te voelen.

MIN:
De songs zijn wel als een spookhuis met maar een ruimte. Het donker, de geluiden en de sfeer overweldigen je eerst, maar na een tijdje wennen je zintuigen aan de situatie. Het bandgeluid is eigenzinnig en compleet in balans, maar de songs onderling verschillen niet heel veel. Dat neemt niet weg dat het optreden van begin tot eind boeit, met Demon Host in het midden als hoogtepunt.

CONCLUSIE:
Timber Timbre maakt muziek die je het ene moment angst aanjaagt, maar je het volgende warm omarmt. Het is kil en afstandelijk, tegelijkertijd heb je het gevoel die gezichtloze man recht in de ziel te kijken.

CIJFER:
7,5