Wanneer je het nieuwste pareltje van Excelsior uitpakt ben je de trotse bezitter van een heuse speeldoos. Het mechaniek werkt en speelt een van de liedjes van de plaat die Torre Florim, zanger, schrijver, gitarist, producer, mascotte, blikvanger en genie van De Staat en Roos ‘Roosbeef’ Rebergen hebben geschreven aan de hand van gedichten van verstandelijk beperkte cliënten van zorgorganisatie Dichterbij. De lay-out en artwork zijn ontworpen door Anne van Wieren van de Groningse band LPG en de muziek vormt het Album van de Week.

Naast een prachtig ambachtelijk product is De Speeldoos namelijk een enorm sterk mini-album geworden. In zes liedjes laten Torre en Roos horen waarom 2009 hét jaar van hun bands is. Creativiteit, vernieuwing en een gezonde eetlust is wat beide artiesten in rap tempo tot grote hoogte stuwde. Op De Speeldoos doen ze dit nog eens dunnetjes over. Is het toeval dat deze oerteksten en de twee artiesten zo goed op elkaar aansluiten? Een oergevoel zit zeker in de muziek van De Staat en voor velen lijkt Roos ook wel een tikje van de molen te hebben gehad. De liedjes Vriendin en Oudjaar hadden zo op haar eigen plaat kunnen staan.

Muzikaal en productioneel heeft Torre Florim zich weer overtroffen. De maker van het onbetwiste Nederlandse album van het jaar is al weer veel verder dan toen hij Wait For Evolution maakte. De gebaldevuistrock is op Iemand Dood nog kaler en basaler dan hij voorheen heeft gemaakt. Zonder opsmuk en onnodige bruggetjes stoempt de track regelrecht naar de met ballonnen versierde begraafplaats. Roos kirt goed getimed als een clowntje in de zwart geklede stoet rouwenden.

Op Mag Ik Je Even Lenen zijn de kokosnootpaardenhoeven uit Monty Python’s And The Holy Grail geleend. Het simpele gitaarloopje met solerende tweede gitaar vormt een Lucky Luke soundtrack bij de simpele boodschap: ‘als je niet van jezelf kan houden/dan heb je een probleem.’ Roos en Torre houden zeker wel van elkander. De chemie spat uit de Speeldoos alsof Roos altijd al toetsen speelde in De Staat. Dit bleek live in Tivoli De Helling al helemaal het geval. Natuurlijk mist het publiek ‘Rocco de koebelrammer’, maar  Roos is absoluut geen vreemde vogel in dit rockgezelschap. Dat mag voor deze roodharige stamelaar toch een bijzonderheid heten.

Waar de helft van de Nederlandse bands op dit moment de oerrock van De Staat of de quirky meisjespop van Roosbeef nadoet, blijken beide artiesten al weer drie stappen verder. Jezus de zoon van God? Ik denk dat Hij Torre en Roos met liefde als aangenomen kinderen beschouwt. Twee toptalenten in één doosje? Ik zou het in je zak stoppen en overal mee heen nemen.

Beluister hier De Speeldoos.