Deze maand bestaat muziekwebsite Subjectivisten.org vijf jaar. Dat heuglijke feit wordt 25 februari op een passende plaats gevierd, in de kelder van Paradiso. Het is een popmagazine dat doet denken aan de aloude literaire tijdschriften, met een eigen visie op de popjournalistiek, compleet met een manifest. De Subjectivisten (liefkozend De Subs) staan voor een persoonlijke en diepgaande benadering van popjournalistiek. Ze streven naar een open en toegankelijke benadering van alle mogelijke soorten muziek. “Op het moment dat we ermee begonnen voelde dat als noodzakelijk,” zegt Ariën Rasmijn, een van de oprichters. Het magazine groeide uit tot de favoriete hang-out van een kleine maar fanatieke groep popfreaks, waar onder veel journalisten.
De belangrijkste winst van vijf jaar Subjectivisten is volgens Rasmijn dat ze discussies op gang hebben gebracht: “Daar was voorheen nooit ruimte voor. En ik ben trots op het volume dat we door de jaren heen bij elkaar geschreven hebben. Bij ons is een term als ‘Vet Geluid’ in het leven geroepen.” Zoals Rasmijn al zegt: de messcherpe discussies en bijtende kritieken zijn het handelsmerk van De Subs. Het forum speelt daarin een grote rol. Zeker een jaar of twee geleden, toen half popjournalistiek Nederland op het scherp van de snede discussieerde.
Vooral grote namen moesten het regelmatig ontgelden. Zo krijgt schrijver Joost Zwagerman er in 2005 ongenadig van langs van Sub Guuz Hoogaerts, die Zwagermans recensie over een boek van Simon Reynolds figuurlijk verscheurt. Zwagerman had zijn feiten niet op orde. Op het forum duikelen De Subs over elkaar heen. Zwagerman reageert met een artikel in NRC, waarin hij de subs in de hoek zet als “beerput van popfundamentalisme”. “Een plaagstootje”, zegt hij er nu over. “Het deed me enorm denken aan High Fidelity, het boek van Nick Hornby. Voor de fanaten in dat boek zijn popfeiten hun levensdoel. Met het risico dat je fanatisme ontaardt in gemopper. Ze hadden natuurlijk wel gelijk. Ik dank de heren daar hartelijk voor.”
Zwagerman is zelf een subjectivist in hart en nieren, die in zijn stukken kiest voor een persoonlijke benadering: “Zeker weten. Ik ben een liefhebber van de site, al was het maar vanwege de duizelingwekkende geïnformeerdheid. Ik lees hun lijstjes regelmatig. Vroeger moest je avonden in het café hangen om over muziek te praten, en dan ging je de volgende dag acht platen luisteren in de winkel. Het fanatisme is ook de charme van de site, want ze doen het bijna altijd op een geestige manier.”
Ook popjournalist Theo Ploeg kent het klappen van de Subjectivisten-zweep. Hij was vanaf het eerste uur betrokken bij de site, maar kwam al redelijk snel tot de conclusie dat de uitgangspunten van het manifest niet centraal stonden. Na zijn vertrek is hij op het forum regelmatig in aanvaring gekomen met heetgebakerde Subs. Ploeg legt uit waar het wat hem betreft mis ging: “Subjectivisten is indertijd opgericht omdat wij de popjournalistiek in Nederland niet goed genoeg vonden. Er was teveel gemakzucht, te weinig diepgang. Maar al snel bleek dat veel mensen de site gebruikten om hun persoonlijke grieven te uiten. Er werd alleen maar geschreven over wat niet goed was, en niet over wat wel goed was. Dan word je de Geen Stijl van de popjournalistiek.”
Het forum, volgens Ploeg in het verleden van grote waarde, heeft de afgelopen twee jaar aan kracht ingeboet: “Het is heel erg incrowd geworden. Het is een platform voor mensen die graag werkzaam willen zijn in de muziekjournalistiek en daar op de een of andere manier niet bijkomen. De goede mensen die er nog zijn houden vaak hun mond. Drie jaar geleden werd vaak gepraat over onderwerpen die te maken had met vooruitgang in de muziek. Nu gaat het erom te laten zien welke fantastische muzieksmaak je hebt. Ik hoop dat dat gaat veranderen, maar ik verwacht het eerlijk gezegd niet.”
De laatste maanden is er minder activiteit op De Subjectivisten. Door het wegvallen van een aantal peilers is er minder continuïteit. De directie neemt maatregelen: tegelijk met het vijfjarig jubileum krijgt de site een fikse facelift. De verschillende rubrieken worden samengebracht tot één, meer in weblogstijl. Het zou Subjectivisten een nieuwe impuls moeten geven. Rasmijn maakt zich er voorlopig niet zoveel zorgen over: “Het loopt zoals het loopt. Vijf jaar is al heel lang voor een site. Misschien zijn we er over vijf jaar niet meer. We zien wel.”
De belangrijkste winst van vijf jaar Subjectivisten is volgens Rasmijn dat ze discussies op gang hebben gebracht: “Daar was voorheen nooit ruimte voor. En ik ben trots op het volume dat we door de jaren heen bij elkaar geschreven hebben. Bij ons is een term als ‘Vet Geluid’ in het leven geroepen.” Zoals Rasmijn al zegt: de messcherpe discussies en bijtende kritieken zijn het handelsmerk van De Subs. Het forum speelt daarin een grote rol. Zeker een jaar of twee geleden, toen half popjournalistiek Nederland op het scherp van de snede discussieerde.
Vooral grote namen moesten het regelmatig ontgelden. Zo krijgt schrijver Joost Zwagerman er in 2005 ongenadig van langs van Sub Guuz Hoogaerts, die Zwagermans recensie over een boek van Simon Reynolds figuurlijk verscheurt. Zwagerman had zijn feiten niet op orde. Op het forum duikelen De Subs over elkaar heen. Zwagerman reageert met een artikel in NRC, waarin hij de subs in de hoek zet als “beerput van popfundamentalisme”. “Een plaagstootje”, zegt hij er nu over. “Het deed me enorm denken aan High Fidelity, het boek van Nick Hornby. Voor de fanaten in dat boek zijn popfeiten hun levensdoel. Met het risico dat je fanatisme ontaardt in gemopper. Ze hadden natuurlijk wel gelijk. Ik dank de heren daar hartelijk voor.”
Zwagerman is zelf een subjectivist in hart en nieren, die in zijn stukken kiest voor een persoonlijke benadering: “Zeker weten. Ik ben een liefhebber van de site, al was het maar vanwege de duizelingwekkende geïnformeerdheid. Ik lees hun lijstjes regelmatig. Vroeger moest je avonden in het café hangen om over muziek te praten, en dan ging je de volgende dag acht platen luisteren in de winkel. Het fanatisme is ook de charme van de site, want ze doen het bijna altijd op een geestige manier.”
Ook popjournalist Theo Ploeg kent het klappen van de Subjectivisten-zweep. Hij was vanaf het eerste uur betrokken bij de site, maar kwam al redelijk snel tot de conclusie dat de uitgangspunten van het manifest niet centraal stonden. Na zijn vertrek is hij op het forum regelmatig in aanvaring gekomen met heetgebakerde Subs. Ploeg legt uit waar het wat hem betreft mis ging: “Subjectivisten is indertijd opgericht omdat wij de popjournalistiek in Nederland niet goed genoeg vonden. Er was teveel gemakzucht, te weinig diepgang. Maar al snel bleek dat veel mensen de site gebruikten om hun persoonlijke grieven te uiten. Er werd alleen maar geschreven over wat niet goed was, en niet over wat wel goed was. Dan word je de Geen Stijl van de popjournalistiek.”
Het forum, volgens Ploeg in het verleden van grote waarde, heeft de afgelopen twee jaar aan kracht ingeboet: “Het is heel erg incrowd geworden. Het is een platform voor mensen die graag werkzaam willen zijn in de muziekjournalistiek en daar op de een of andere manier niet bijkomen. De goede mensen die er nog zijn houden vaak hun mond. Drie jaar geleden werd vaak gepraat over onderwerpen die te maken had met vooruitgang in de muziek. Nu gaat het erom te laten zien welke fantastische muzieksmaak je hebt. Ik hoop dat dat gaat veranderen, maar ik verwacht het eerlijk gezegd niet.”
De laatste maanden is er minder activiteit op De Subjectivisten. Door het wegvallen van een aantal peilers is er minder continuïteit. De directie neemt maatregelen: tegelijk met het vijfjarig jubileum krijgt de site een fikse facelift. De verschillende rubrieken worden samengebracht tot één, meer in weblogstijl. Het zou Subjectivisten een nieuwe impuls moeten geven. Rasmijn maakt zich er voorlopig niet zoveel zorgen over: “Het loopt zoals het loopt. Vijf jaar is al heel lang voor een site. Misschien zijn we er over vijf jaar niet meer. We zien wel.”