In de Londense kunstenaarswijk Hoxton was het eind jaren negentig bon ton om een dansavond te organiseren, waar ook een rockbandje op kwam treden. Nathan Whitey - artiestennaam Whitey - is een kind van die scene. Begin jaren negentig produceerde hij tal van danceplaten, maar toen begon pure dance hem te vervelen. Hij had van jongs af aan al in rockbandjes gespeeld en was het rocken nog niet verleerd. ‘Waarom de twee stijlen niet mengen?’, vroeg hij zich in 1996 al af. Na jarenlang vruchteloos demo's sturen is er anno 2005 eindelijk licht aan het eind van de tunnel voor Whitey. Zijn debuutalbum The Light At The End Of The Tunnel Is A Train is nu uit. Ook al is al die media-aandacht uiteindelijk de trein die hem gaat verpletteren, het deert Whitey niet, want hij is ook wel een beetje een aandachtstrekker. Hij verzint interview teksten als “Voor een 34-jarige ben ik wat te oud voor een boyband, maar in deze scene kan ik nog aardig meetellen, want ook James Murphy van LCD Soundsystem is dertig plus.” Ook leuk verzonnen is: “In Londen danst inmiddels iedereen op alle soorten muziek doorelkaar heen, maar in het buitenland kennen ze Whitey eerder van de danssingle Non Stop. Ik speelde op mijn album alles zelf in, maar als ik toer, kom ik met een bandje. In het buitenland is het dan meteen paniek wanneer ik met mijn stel harige dronkaards bij de discotheek aan komt zetten.” Opvallend is de instrumentale titeltrack van het album. Violen, op een anders onrustige plaat. Je wilt het geloven of niet, maar volgens Whitey is het een sample van een oude bekraste plaat, die hij in een winkel in een la vond. “Wat er precies op staat, weet ik niet, de sticker was er afgeweekt, maar het moet een oude jaren vijftig plaat op het label RCA geweest zijn. Voor de vorm vroeg ik de winkelbediende nog wat hij kostte. ‘Niets, neem ‘m maar mee’, riep hij, en nu past het enige draaibare stukje ervan toevallig heel mooi op mijn album.” Beluister het hele interview van Niels Post met Whitey uit het programma Dubbel Check. Whitey speelt 30 april in het kader van het London Calling-festival op een buitenpodium voor het Amsterdamse Paradiso.