Met Lego kun je alles maken. Ook een mini concerthal met flitsende lampen en een piepklein paars geilneefje. Minimaal twintig aftershows heeft de Minneapolis midget gegeven in mijn tienerslaapkamertje. Ik was een grote fan. Was. Tot hij de weg kwijtraakte met zijn New Power Generation in het begin van de jaren negentig en ik Nirvana en de Smashing Pumpkins en alles daarna ontdekte. Ik heb de helft van mijn zuurverdiende krantenjongensgeld uitgegeven aan muziek waar ik eigenlijk niets van snapte. Erotic City? Head? Dirty Mind? Geen idee! Ik ben tevens de trotse bezitter van zo'n vijftien Prince bootlegs. Die ik nooit meer draai. Nu vraagt hij 100 Euro (220 gulden!) voor een kaartje in Nighttown. Be-lach-e-lijk. Maar toch ga ik kijken. De sfeer is gespannen onder de duizend fanclubleden die afgelopen donderdagmiddag op de officiële New Power Generation site hun toegangsbewijs voor ruim 100 dollar hebben gekocht. Ze komen uit Frankrijk, Engeland, Duitsland, Enschede, Groningen, Rotterdam. "Tuurlijk, het is wel veel geld, maar zoiets maak je niet iedere week mee", klinkt het. De meeste problemen hebben ze nog met ruim honderd mensen die geen lid zijn van de club en toch een kaartje hebben bemachtigd. Die neppers betalen immers geen 100 dollar per jaar extra voor het lidmaatschap van de NPG-Club. Prince is één van de weinige bekende artiesten die het internet gebruikt als enige manier om zijn muziek uit te brengen. Zijn laatste album op een platenlabel was Rave Un2 The Joy Fantastic (1999), dat ook in Nederland slecht verkocht. Zijn nieuwe album, The Rainbow Children wordt slechts verkocht via de npgmusicclub.com website, het medium waarmee hij contact houdt met de buitenwereld. Na twee uur wachten in de stromende regen gaan de hekken dan toch omhoog. Het wachten kan beginnen. Want Prince is net klaar met zijn optreden in Ahoy en moet naar verluidt nog even douchen in zijn hotel in Amsterdam. Voor veel leden van de fanclub is dit overigens het derde Prince optreden vandaag. Vanmiddag mochten de gelukkigen ook nog (gratis en voor niets) bij de soundcheck in Ahoy aanwezig zijn. Klantenbinding heet dat. Als om kwart over twee - na ruim twee uur wachten - eindelijk de lichten dimmen, bestijgt Prince zelf als eerste het podium. In de nieuwe bezetting van zijn paarse kabinet zitten onder meer Candy Dulfer, die de hele toernee al mee is, en de voor even op het oude nest teruggekeerde percussioniste Sheila E. Veel jams en weinig hits, dat is waar iedereen op hoopt. Want die hits kennen ze nu wel. Ook de 'gewone' concerten zijn geen greatest hits shows. En vanavond krijgen ze helemaal waar voor hun geld. Prince speelt de hele avond gitaar en wil rocken, tegen het aggressieve aan zelfs. Prince jamt met Candy, met Sheila, met drummer John Blackwell, met toetsenist Renato Neto, met het publiek, met zijn eigen feedback. Dan: Led Zeppelin's Whole Lotta Love wordt een jam, popklassieker When You Were Mine en nog een oudje: Bambi. De band is superstrak. Alles klopt: de solo's, de overgangen tussen de nummers. A Question Of U, perfect. En dan is het pauze. Pauze? Jawel, het is half vier in de nacht en meneer houdt pauze. Maar goed. De tijd tussen de sets brengt hij door in het Theater, dat speciaal voor hem en zijn gevolg was omgetoverd tot kleedkamer/lounge. In deel twee van de set volgt een prachtige hillbillyfunk versie van Alphabet St. en nog veel meer gejam. En dan, om kwart over vier, is het plotseling afgelopen. Prince gooit zijn gitaar weg en microfoonstandaard om en beent weg. "Wat is er aan de hand?", vraagt menig fan zich af. Het is inderdaad een wat raar einde. Maar er zijn uiteindelijk wel meer dingen raar aan deze avond. Dat hoort er een beetje bij, als je je superster voelt. Het wordt vooral weer eens duidelijk dat de inmiddels 44 jarige Prince een magnifieke gitarist is, en een briljante entertainer. En zijn huidige band een funkmonster. Ik had het niet willen missen. Maar ik voel me een beetje als een indringer op een feestje waarvoor ik niet ben uitgenodigd. Het maakt mij niet zo veel meer uit of de gitaarsolo in The Question Of U twintig seconden langer was dan gisteravond. Twaalfhonderd keer honderd euro glijdt zo in zijn eigen zak. Een goeie schnabbel. Kan hij Paisley Park weer eens een likje verf geven. Of Nighttown kopen voor Candy Dulfer (een hardnekkig gerucht dat de ronde doet). En dat die kleine geldwolf zich zo kan gedragen heeft hij te danken aan die mensen die in de zaal staan. Die minstens vijfhonderd euro per jaar uitgeven aan hun eigen jezus. Die onvoorwaardelijke liefde heb ik niet meer. Ik zet zondagmiddag gewoon nog eens Sign 'O' The Times op en geniet van mijn eigen kleine Prince.