Gerrit van der Scheer wist zichzelf al behoorlijk in de kijker te spelen met zijn bands Bonne Aparte en Adept. Ook met Herrek heeft hij een bewonderenswaardig cv opgebouwd in het korte bestaan van de band. Zo speelde Herrek al op Eurosonic Noorderslag, Incubate Festival en in de Amsterdamse poptempel Paradiso. En dat al voordat het debuut officieel is uitgebracht. Dit gebeurt namelijk op 15 februari, op het gevierde label Snowstar Records, dat onder andere I Am Oak onder haar hoede heeft.
Waktu Dulu opent met krekelgeluiden, waarna een subtiel gitaarslagje de plaat kalm opent. De stem van van der Scheer klinkt warm en donker en wordt al gauw bijgestaan door een zweverig koortje. De gitaar blijft rustig doorklinken op de achtergrond, terwijl zweverige effecten het nummer naar een nieuw plan tillen. Melancholiek ten top, onder een deken van pure schoonheid. ‘Rain’ is de naam van deze opener. En op die manier mag het altijd regenen.
‘Drown’ komt direct na ‘Rain’. Heeft het dan te hard geregend? Dit nummer klinkt al even zweverig, maar is ook een stuk donkerder. Een steeds herhaald koortje trekt het couplet naar een explosief refrein. ‘Drown’ geeft een gevoel van onbehagen. Iets wat ook uitstekend bij het thema van het nummer past.
De krekels zijn weer terug. Ze tjirpen dwars door het beklemmende ‘The Dark’ heen. Wederom een nummer waarin de band het gevoel goed weet weer te geven. ‘The Dark’ klinkt als een warme, klamme, donkere nacht. Bij ‘Tiger Eyes’ zijn de krekels weer even stil. Er is wat tempo in de muziek gekomen, ‘Tiger Eyes’ is bijna dansbaar.
De rust is weer helemaal terug in ‘My People’, een track die heel langzaam opbouwt en dan ook heel plotseling afgelopen is. Het zweverige ‘Team’ bedient zich van eenzelfde opbouw, maar zweeft wat langer door. Afsluiter ‘White’ gaat over een blanke jongen in een gekleurde gemeenschap. Van der Scheer zingt over het blanke buitenbeentje dat hij zich soms ongetwijfeld voelde in het kleine dorp waar hij opgroeide. De krekels zijn ook weer terug. ‘White’ brengt een licht onbehaaglijk gevoel en alweer geeft Herrek de sfeer van het thema uitstekend weer in geluid. ‘White’ gaat net iets langer door dan verwacht en blijft nog een tijdje hangen in een duister gitaarloopje. De krekels tjirpen er nog even lustig op los en ‘Waktu Dulu’ komt ten einde. De jeugd van Gerrit van der Scheer moet bijzonder zijn geweest.
Waktu Dulu is in zijn totaliteit een prachtig staaltje indie. Zweverige koortjes, donkere gitaarpartijen, rare effecten en krekels; Herrek heeft er een mooi, dertig minuten durend geheel van weten te maken.
Donderdag 21 februari is de release party in WORM