CD-recensie: Tamara Woestenburg - EP

"Een schijf vol adembenemende muzikale juwelen"

Annet Brugel - KommaRiero ,

EP van Tamara Woestenburg is, zoals de titel al zegt, geen volledig album. Maar het prachtig ontworpen doosje bevat een schijf vol adembenemende muzikale juwelen. EP opent met How I Miss You, wat Tamara samen met Benjamin Herman opnam. Het is zo intens gezongen en mooi ingespeeld, dat het onder je huid kruipt en melancholie doet regeren.

Tamara Woestenburg, winnares Grote Prijs van Zuid-Holland 2010, blijkt ook op EP een begenadigd en eigenzinnig songwriter te zijn. Een zangeres die moeiteloos schakelt tussen (soul)jazz, experimentele rock, klassiek, gospel, en haar authentieke stemgeluid verheft tot een eigen muziekgenre. Van het hitgevoelige I Guess I’m Falling In Love, tot Sundial dat tegen Ennio Morricone en Serge Gainsbourg aanschurkt ze schrijft ze allemaal zelf. De muzikanten omlijsten haar soul, zodat haar stem en de emoties waarvan de nummers op goddelijke wijze zijn doordrenkt aankomen. Of ze nu fluisterend, schreeuwend, hoog of laag zingt, teder of venijnig; haar stem mikt op het hart, en zes van de zeven keer is het raak.

Tamara Woestenburg zou best in het rijtje Adele, Amy Winehouse, Ella Fitzgerald kunnen gedijen. Dat heeft EP producer Mark Kramer (Pulp Fiction soundtrack,  Daniel Johnston, Butthole Surfers) goed opgemerkt. EP eindigt met het aandoenlijke I Cried So Much I’m Thirsty. Van EP krijgen wij ook dorst; dorst naar nog meer Tamara Woestenburg en band. En wij zijn niet de enigen (in Nederland).