Ninevolt heeft de tijd genomen om mooie arrangementen te maken. Als je oppervlakkig luistert valt het niet zo op, maar er gebeurt heel veel op de achtergrond. Veel subtiele electronica- en toetsenpartijen, fluisterstemmen en vervormde stemmen die de leadzang dubbelen, enzovoort. Heel slim, want in de livesituatie mis je die verrijkingen niet zo, terwijl de plaat er een prettige gelaagdheid van krijgt. Het klinkt allemaal heel warm. Hier heeft de inbreng van Michel van Schie en Bart van Veen (beiden bekend van Anouk) zeker mee te maken. Bestudering van de hoes leert dat Menno Gootjes de gitarist is in de band. Die naam deed me ook een belletje rinkelen. Na enig googlen blijkt de beste man gespeeld te hebben in Focus en Threnody. Wat ’s mans veelzijdigheid wel goed illustreert. Opvallend is de sterke zang van Sven van Hees. In de coupletten vaak redelijk laag en warm met een kenmerkend barstje in de stem. Helder, hard en hoog in de refreinen. De zanglijnen doen me soms in de verte denken aan de lijntjes van Faith No More’s Mike Patton (She’s gone, Paralysed), af en toe aan Incubus (Paralysed), zonder dat dit overduidelijk of storend is. De nummers zitten goed in elkaar met voldoende wendingen en tempowisselingen om het spannend te houden. Hate, Almost en See my eyes go blind zijn voor mij de uitschieters. Rete-catchy. Maar de rest van de nummers is ook dik in orde. Lekker groovy allemaal. Ninevolt omschrijft zichzelf in de bio als ‘rock van de nieuwe generatie’. Dat suggereert vernieuwende muziek. Ik heb niet de indruk iets heel erg vernieuwends gehoord te hebben. Desalniettemin een indrukwekkend debuut in een verzorgd hoesje. De plaat heeft internationale potentie. Als je houdt van een stevig portie Amerikaans-geörienteerde moderne rock, dan ben je bij Ninevolt aan het juiste adres.