Wat een sterke manier om te openen is "Sleep Little Child", een ruim zeven minuten lange post-punktrack met allerlei geinige dynamiekjes en jolige zangpartijen. Mocht je indutten van dit slaapliedje, dan zorgen David Fagan en consorten er wel voor dat je snel weer rechtop zit. En dat slapen kan je al helemaal vergeten wanneer "Composition" aanzwelt, mooi doorgetrokken vanuit de opener. De band speelde dit nummer eerder al live en die energie is op plaat goed bewaard gebleven. En hiermee is de beer los en is Rats on Rafts op volle oorlogssterkte.
Dat "Powder Monkey" een vette plaat is wisten we al, de band bracht dit nummer vorig jaar uit op 7". Maar verdorie, wat past het goed op Tape Hiss! En met de ontiegelijk harde beuktrack "Rat Poison Face" daar nog eens achteraan kan de eerder losgebroken beer zelfs door de meest ervaren circusartiest niet meer getemd worden.
Na al dit geweld komt het rustpunt "Seaside Tape Hiss" als een psychedelische donderslag bij heldere hemel, maar de band gooit het tempo al gauw weer omhoog in het van echo's doordrenkte "Zebradelic". Deze new wave-achtige track staat bol van de spanningsopbouw en baant zich vijf minuten lang een weg naar "Last Day On Earth", dat zich hier qua spanning en sound naadloos op aansluit.
En dan is het de beurt aan hekkensluiter "1-6-8 (Machine)", dat de band tevens als "single" heeft uitgebracht. Met één of andere rant die steeds harder en bozer wordt, maar waar verder geen woord van te verstaan is, gooit Rats on Rafts er de zoveelste bonk energie uit, als een trein zonder remmen op een steile berghelling. De grenzen worden opgezocht, overschreden en alles mag kapot. Alles moet kapot. Alles GAAT kapot. Geen half werk voor de ratten op hun vlotjes. En iets anders willen we ook helemaal niet.