Drie afgezanten uit Eindhoven Rock City mogen vroeg in de middag het hoofdpodium openen. ''Fuckin' vet dat jullie hier al zo vroeg zijn'', vertelt de krullende frontman en gitarist van Black-Bone enthousiast. Wanneer hij zijn strot open trekt horen we precies de zoon van Lemmy aan het woord. Als de stevige hard-rock nog niet duidelijk maakt wat het Brabantse drietal muzikaal wil over brengen dan zijn het wel de teksten van nummers als Hammer Down en Back To Mayhem (Rock for Blood), afkomstig van het gelijknamige debuut. Het is recht-toe recht-aan rock muziek, dat gespeeld wordt met een enorme intensiteit. Alsof het drietal al tientallen jaren samen speelt. Feit is dat de jongens de laatste jaren heel wat ervaring hebben opgedaan door in grote zalen te spelen en te openen voor toonaangevende bands als Megadeth, Deep Purple en Status Quo. De combinatie van drums, bass en gitaren tijdens Hard Times zal niet de originaliteitsprijs winnen maar laat wel de kracht en klasse van de band horen. ''Let's Party!'', roept zanger Steef, bekend met de stoerste rockposes. Het is precies het doel van deze jonge band. No nonsense en een feestje bouwen met het publiek. Tussendoor even een groovende break van het tandem Sven en Jules op bass en drums. Nieuw album moet eind januari in de winkel liggen.

"Wat van ver komt is lekker. Maar soms kan iets van hier om de hoek nog veel lekkerder zijn!'' Een passende omschrijving door Deef over Elle die na Queen of Fools uit 2009 even was weg geweest maar helemaal terug is met een nieuwe band en nieuw album. De zenuwen die er waren tijdens de album release zijn er al lang niet meer. Zelfs de soundcheck is een belevenis op zich. Een blowtje gaat rond op het podium en een biertje wordt opengemaakt. Elle doet op Rotterdamse wijze een mic check en staat haar mannetje tussen de mannelijke band. ''Tof dat jullie hiero staan te kijken'', zegt ze even later tijdens het concert. De interactie met het publiek is met momenten hilarisch en zorgt dat de nieuwe muziek alleen maar meer en meer in de smaak valt. Klavecimbel-achtige toetsen vallen samen met samenspel op gitaar. In gedachten komt zelfs een vergelijking met het oudere werk van Muse boven. In de positieve zin van het woord uiteraard. ''Dit is een liedje over heksen. Zijn er heksen in Rotterdam? Dit gaat over jullie verbranding!'' De man achter de toetsen neemt een slokje Jägermaister en komt even mee drummen terwijl een volgende puike gitaarsolo van start gaat, Elle toont even haar spierballen om te laten zien dat ze helemaal terug is. Ze klimt over de hekken, zoekt het publiek op en daagt enkele 'stoere' mannen uit. Volledig gaat ze op in haar muziek, maar wat wil je ook met een solide band achter je en zelf zo vol zelfvertrouwen zitten dat je iedereen een kankerlijer kan noemen. Behalve de mensen op Baroeg Open Air. ''Min één'', zegt ze, nadat iemand een halfvol bierglas haar kant opgooit. ''Je gooit toch geen bier weg! Dan ben je toch gek in je hoofd!'' Waarna massaal applaus los barst, iets wat ze niet alleen te danken heeft aan haar lik op stuk.
 

Misschien wel een beetje de vreemde eend vandaag. Nou ja enigszins vreemd zijn Bob Fosko en consorten zeker. Maar hun technisch hoogstaande muziek, onder tieners zou het iets van jazz core heten, past niet helemaal in het plaatje van Baroeg Open Air. Nou passen de Raggende Manne in geen enkel hokje en daar hebben ze dan ook schijt aan. Wat ons brengt bij de link waarom zo veel jeugd te vinden is bij het concert. Poep in je Hoofd! De roemruchtige hit van Fosko en co. Zonder twijfel het hoogtepunt van de moshpit, dan al het hele concert aan de gang. Even staat iedereen stil, wanneer een gewonde wordt afgevoerd. Bob Fosko voorziet de gebeurtenis van een fraaie trompetsolo. Hij weet sowieso goed in te spelen op het publiek. Niet alleen met songs als Kramp van je Kanis, Ik Zag Je Met een Ander of Ik Vind Je Leuk. Nee ook tussendoor met het voostellen van de 'afscheids' EP gebeurd dat op passende wijze. Gerelateerd met poep. De Poepraper heeft als boodschap dat liefde een strontzak is en Bruine Armen hoeft om het netjes te houden geen verdere uitleg. Het publiek, jong en oud, smult er van. Geen moment denk je wat een banaal gebeuren want muzikaal spelen de heren nog even fris als in de begindagen. ''Ons eerste concert was trouwens in de Bunker te Rotterdam. Ergens in 1988'', deelt Fosko mee. Dit mag dan hun afscheidstournee zijn, het lijkt alsof de Raggende Manne nog lang meekunnen.
 

Dankzij de, van oorsprong, Nederlandse darkwave band bevinden we ons een uur lang in de gothic jaren '80. Met de Nederlander Ronny Moorings als enige originele lid hebben ze dit jaar alweer hun 15de album uitgebracht. Hierdoor beschikt Clan of Xymox over een aardige discografie. Met name materiaal uit de tweede helft van de jaren '80 zorgt voor succes dankzij goedkeuring van BBC DJ John Peel en een nummer één notering in Amerika. Een sterke selectie komt vanavond aan bod dat varieert van overwegend elektronica naar songs vol fijne Cure koordjes. De sound lijkt vooral op die van Sisters of Mercy maar Duitse invloeden zijn er ook. Twee jonkies staan achter de knoppen en toetsen om te zorgen voor de duistere synth sound. Na de zware bevalling van Amenra mag er zeker gedanst worden. Buiten wordt het donkerder en donkerder met een koud windje als gevolg. Rookmachines zorgen in de tent in combinatie met de spots voor een donkere sfeer. ''Where are You?!'', roept Moorings gepijnigd vanachter het immense rookgordijn. Gelukkig is het niet allemaal bittere ernst. Van Shocking Blue's Venus bestaan er heel wat covers maar de versie van Clan of Xymox is een bijzondere, in de stijl van Bauhaus.