De muziek beukt er gelijk goed in. Strakke koppies, de band is zenuwachtig. De bassist verliest na een minuut al zijn schouderband maar dat laat hem niet ontmoedigen. Ook de gitarist is duidelijk nerveus en Elle Bandita zelf vertelt na de eerste twee nummers dat ook zij erg zenuwachtig was voor dit concert. Logisch. Nieuw materiaal releasen in je eigen stad, op het podium waar je zo'n beetje bent opgegroeid is misschien wel spannender dan voor twintigduizend mensen op een festival staan.
Al snel wordt de nieuwe single 'Swan Song' ten gehore gebracht. De band staat als een huis en lijkt zich al veel meer thuis te voelen op het podium. Er zit veel variatie in de nieuwe nummers en ze zijn een stuk genuanceerder dan het oude werk. De synth is meer naar de achtergrond verplaatst en klinkt volwassener.
Zoals Elle Bandita zelf al bevestigt wil dat niet zeggen dat ze haar wilde haren is verloren. Ze neemt de tijd om het tamme publiek toe te spreken. Dat komt misschien ook wel doordat dit één van de eerste keren is dat de band nieuw werk speelt. Halverwege het optreden wordt er teruggegrepen op 'Poison She' van het Queen of Fools album, een krachtige uitvoering waarin een grotere rol weggelegd is voor gitaargeluid en minder voor synths. Tijdens dit nummer leeft het publiek een klein beetje op, maar echt losgaan wil het nog niet. Dat is zonde, want deze band verdient meer reactie van haar publiek.
De rollende bassen, combinaties van scheurende gitaarrifs en het strakke drumwerk zijn erg aanstekelijk. De samenwerking tussen de toetsenist/percussionist en de drummer voegt een dynamische laag toe aan de bak herrie die er door de andere drie leden wordt geproduceerd. Elle doet er zowel tijdens de nummers als ertussendoor alles aan om het publiek met zich mee te nemen, van het spugen met bier en het aanraken van fans tot het schelden op mensen en het bedanken van het publiek, omdat ze vanavond met zo velen naar de albumrelease zijn gekomen. Misschien probeert ze het zelfs wel teveel, het overgrote gedeelte van het publiek is in vergelijking met Elle Bandita en haar band niet van plan om te rocken vanavond.
Elle Bandita laat zich er niet door weerhouden en toont aan dat ze in die afwezige jaren is gegroeid als muzikant. Ook in haar vocalen laat ze meer horen dan alleen maar het Rotterdamse rockchick-imago dat ze heeft. En met zo'n solide band achter zich lijkt dat imago nu minder belangrijk dan vijf jaar terug. Het nieuwe werk klinkt ronder, gelaagder en zelfs kleurrijker dan het vorige album.
De laatste nummers gaan er goed in, er wordt heen en weer gesoleerd tussen de gitarist en Elle en de achtergrondzangeressen die er voor één nummer bij worden gevraagd leggen een bijna soul-achtige laag over het geheel.
Als de band van het podium gaat, vraagt een gedeelte van het publiek om meer. Zoals vaker gebeurt, is er al een encore ingepland door de band en komen ze sowieso terug het podium op. De laatste twee nummers van de avond, het oude nummer 'Darkroom – The Very Core' en het nieuwe 'Suzie Never Sleeps' zijn een perfecte afsluiting van een strak optreden, waarin de band alles moest geven en dat ook met grote overgave deed. Een naar meer smakende comeback met nieuw materiaal dat het wel eens erg goed zou kunnen doen op verschillende festivals deze zomer.