#VR14: Staying alive met Limp Bizkit

Geen gemakzuchtig opwarmertje voor Pinkpop

Tekst en foto's: Ben Willemsen ,

Limp Bizkit, de band you love to hate. Slap koekje, dat betekent Limp Bizkit. Maar geen slappe hap vandaag. Fred Durst en zijn kompanen duwen de songs door je strot, het is stikken of slikken en geen ontkomen aan. Maar maakt dit een goed optreden?

Een prikkelend artikel op 3voor12, als aankondiging voor het optreden op Pinkpop. Fred Durst staat in ieder geval garant voor de nodige media aandacht om ook de band in de picture te houden. Maar laten we vanavond eens onbevangen gaan bekijken. Wat opvalt is dat de show goed in elkaar steekt met een brute lichtshow en een goed bij stem zijnde Durst. Wes Borland staat vandaag op het podium als een zwarte gladiator met een soort van mohawk. Sam Rivers heeft mooie lichtjes in zijn bass.

De Bizkits gooien met hun metal/rapcore alle remmen los en de hele festivalweide gaat op en neer. De hier en daar bekritiseerde zet van Vestrock om Limp Bizkit te boeken is de mond gesnoerd, want ondanks dat Durst hier en daar wat onvolwassen overkomt zingt iedereen nummers als ‘Nookie’, ‘My Generation’ en ‘Behind Blue Eyes’ gewoon allemaal mee. Natuurlijk mogen de vrouwelijke fans weer op het podium en onder een flinke dosis fucks en een ode aan Nirvana is het feestje compleet. Het zijn vooral de hits en de covers die de band nog steeds weet uit te buiten, maar wel zo dat iedereen stuk gaat.