De avond begint met het rock/blues trio Monsun uit Goes. Wat meteen opvalt is met hoeveel groove en swing de band speelt. Je hoort veel invloeden uit de blues, maar ook stevigere, grunge-achtige riffs zijn de band niet vreemd. De zanger wisselt zijn vocalen goed af tussen zacht en dynamisch, rauw en hard. Hierdoor ontstaat veel emotie in de muziek. De achtergrondzang wordt door de drummer verzorgd en is een goede toevoeging aan de sound. Het bas- en gitaarwerk is goed. Ingewikkelde basloopjes vullen de songs goed aan en de schreeuwende gitaarsolo’s zijn lekker lang. Een goed en veelbelovend begin van de avond. 
 
 

Dan is het aan Dear moM uit Bergen Op Zoom om het publiek te overtuigen. De band speelt een mix tussen alternatieve rock en progressieve rock. Je kan duidelijk invloeden horen van bands als Rush en Pearl Jam en bij de heftigere segmenten weer bands als Alter Bridge of Creed. De zanger heeft een sound die goed bij deze genres passen. Daarnaast zijn de vocalen sterk en spot-on. Het gitaarwerk is erg indrukwekkend. Naast snelle en technisch ingewikkelde solo’s kunnen beide gitaristen ook een paar simpele noten aanslaan, die veel effect hebben en precies de juiste atmosfeer creëren. Bij de tweede song speelt ook de zanger mee op een akoestische gitaar, wat een mooie, volle wall-of-sound maakt. De band ontving na hun performance een groot applaus en dat was absoluut terecht!


 

Ondertussen stroomt de zaal vol met veel aanhangers van Hour Zero. De band begint de set met rustig pianospel. Het zet je even op het verkeerde been, want na een halve minuut gaat de band los. Het lied versnelt, de drummer valt in en de zangeres verandert van een onschuldig-ogend meisje naar een performer die heel het podium benut. Ze springt en danst op de melodische gitaarriffs, die vrijwel vlekkeloos worden uitgevoerd. De sound van de band is heel overtuigend. Zangeres Eva Brouwmeester bezit ook over een paar hele goede stembanden. Ze heeft een uniek stemgeluid en zingt heel soepel, waardoor eigenlijk niet direct opvalt hoe ingewikkeld de zangpartijen zijn. Ook zitten in de songs hier en daar verassende gitaarsolo’s, waardoor opvalt dat ook instrumentaal de muziek goed in elkaar zit. Een hele goede performance van een nog jonge band.


Het Antwerpse Fingerprint heeft veel weg van poprock, maar ook weer niet. Het is een band die vrij divers is en openstaat voor verschillende soorten genres. Zo hoor je hier en daar wat jazz voorbijkomen, dan weer blues en dan weer “normale” pop. De songs zitten goed in elkaar en de performance staat als een huis. Wat wel tegenvalt, is de uitstraling van de band. De ‘klik’ met het publiek is er niet echt. De zangeres komt niet heel overtuigend over waardoor het publiek relatief weinig reageert, wat natuurlijk zonde is. De gitarist heeft een draadloos systeem, maar dit benadrukt hij iets teveel. Zo gaat hij achter het drumstel staan en loopt op een bepaald moment de zaal in. Dit is leuk geprobeerd, maar wel een mood killer. 


 

Als laatste is Men On Wire aan de beurt. Deze nog vrij nieuwe formatie weet hoe een show neergezet moet worden. Men On Wire speelt een stijl die je niet echt kan categoriseren: neem het beste van de jaren ’70, ’80 en ‘90 en voeg daar een vleugje folk en moderne pop aan toe. De muziek van deze band is vrolijk. Instrumentaal zijn de songs goed, maar ze benadrukken de performance niet direct. De songstructuren zijn heel professioneel en zeer catchy. Hier en daar zijn wel wat foutjes te bespeuren in de zang. Ook viel de cover van Technotronic’s “Pump Up The Jam” een beetje uit de toon.

Het is dan toch een vrij logische keuze voor de jury om Men On Wire als winnaar van de T-Strijd 2014 te selecteren! Ook het publiek kon meestemmen, waardoor lokale band Dear moM de publieksprijs won. En daarmee vielen Monsun, Hour Zero en Fingerprint helaas buiten de prijzen. 

Hieronder de fotoserie van de halve finale, gemaakt door Agnes van den Herik. Daaronder de fotoserie van de finale!