Ook visueel had Hooverphonic een interessant plaatje te bieden: de heren van het orkest strak in het pak, zangeres Noémie Wolfs in stemmig zwart-wit. Mét hoofdrol voor haar rode nagels. En als Carice van Houten een zingende actrice is, dan is Noémie een acterende zangeres, iets dat vooral in de close-ups goed uitkwam. De meeste charisma kwam echter van bassist Alex Callier. Hij geeft het publiek zonder pardon op zijn donder: “Ik vind da gulder tam zijt”, is het verwijt. Daar komt snel verandering in. Ook volgt een komische jeugdherinnering die hij vertelt over hoe hij vroeger altijd naar Hulst kwam om blanke vla te kopen, waar hij dol op was.

 

Voormalig zangeres Geike wordt eigenlijk pas met afsluiter ‘Mad About You’ even gemist, een nummer waarin het scherpe randje van haar stem net niet door Noémie geëvenaard wordt. Maar alles bij elkaar opgeteld is Hooverphonic de afgelopen jaren uitgegroeid tot een wereldact van wie dit optreden zeker een hoogtepunt van Vestrock vormt.