Het nog rimpelloze wateroppervlak roert zich als het Belgische Pektop begint. Deze band uit Leuven zet direct de juiste toon. De band heeft bluesinvloeden die er voor zorgen dat de muziek fijn behapbaar blijft. De meeste bezoekers zijn dan nog onderweg, maar wie binnenkomt voelt zich direct als een vis in het water. Iets dieper onder het oppervlakte is de lucht nog te zien en is het nog relatief licht. Het uit Eindhoven afkomstige Komatsu maakt de soundtrack bij volgende etage in zee. De band heeft op Speedfest een nieuwe split-EP voorgesteld en speelt daar natuurlijk nummers van. Muzikaal is de band zo log als een volwassen nijlpaard, maar de show staat als een huis. Wel een huis van gewapend beton, want een vinexmuurtje is vast niet bestand tegen de dreigende klanken van deze Brabanders, die soms wel iets weg hebben van Mastodon. Een erg puike show.
Massafest duikt tot op de bodem
Monkey 3 brengt iedereen weer aan land in The Lane.
Stoner rock, sludge en doom metal. Het zijn genres die als een duistere gitaardeken over je heen vallen. Als een winterswolkendek, grijs en troosteloos. Als zwem je onderwater en is er boven het water muziek. Hard en met vlagen lekker smerig, geworteld in de jaren zeventig, zoals de meeste rock en metalvarianten. The Lane in Oostburg was zaterdag gevuld met liefhebbers van de genres. Pektop, Komatsu, Gurt, Toner Low en Monkey 3 waren de bevlogen bands, de rest van de mensen als duikers. In een diep donkere ijszee, Massafest Winter Edition genaamd.
Hoe dieper je duikt, hoe donkerder het wordt. Hoe minder leven er ook rond je is. Toch is er op het punt waar Gurt de eerste noten inzet nog veel te beleven. Deze Engelsen voegen veel Seventiesrock toe aan hun met vlagen trage sound. Zanger Gareth Kelly is gepassioneerd en maakt er een mooie show van. Led Zeppelin en Talking Heads in een Gurt-jasje zijn prima behapbaar en best verrassend. Het is geen doom, het is geen sludge het is Gurt.
Op de bodem van de diepzee is het aardedonker en lijkt er geen leven te zijn. Het Nederlandse Toner Low voelt zich er thuis. In het aarde donker. Het enige licht komt van de projectie van wietbladen op de achterwand. De band is in zichzelf gekeerd, zoals zoveel nachtdieren. Het optreden is een lange trip. De psychedelische doom voert je over de bodem van de oceaan. Het water is troebel, het leven nihil. Lager gaan lijkt haast onmogelijk. Heerlijk. Niets meer aan doen.
Als afsluiter mag het Zwitserse Monkey 3 iedereen weer langzaam uit zee helpen. Er komt geen zanger aan te pas maar wat de band doet is indrukwekkend. Het is moeilijk om instrumentale muziek interessant te houden, maar het lukt ze zonder problemen. De reis terug naar de oppervlakte begint met een prachtige gitaarloop ondersteund door een tapijt van keyboards. Rustig, hard maar zonder rauwe randjes. Lang en uitgesponnen zijn de muzikale reizen die de Zwitsers ondernemen. Luchtig en snel maar ook donker en traag. Het is een uur puur genieten. Die met een toegift iedereen weer uit het water trekt. Het was een me de reis wel. De organisatie van Massafest verdient een dikke pluim. Prima acts, fijne sfeer. Perfecte avond voor een fijne duik in de muzikale diepzee.