Het Zwolse Swelter, naar eigen zeggen de band met de slechtste grappen op het podium, mocht de avond openen met hun Zeeuwse podiumdebuut. Hun radiovriendelijke poprock slaagde er goed in om de Spot vast wat op te warmen. Toen de band tegen het einde wat ontregeling toeliet in 'From now On' en 'Comfort of Delay' werd het echt fraai. Dat mogen ze vaker doen. Binnenkort op de radio met single "Spineless".
Shearwater sluit tour groots af in De Spot
Bezield optreden door vermoeide band
Shearwater, ooit begonnen als afgeleide van Americanahelden Okkervil River, is afkomstig uit muziek-hotspot Austin, Texas. Aanvankelijk bedoeld als uitlaatklep voor de rustiger nummers van Okkervil-leden Jonathan Meiburg en Will Sheff heeft de band - inmiddels zonder Sheff - zich ontwikkeld tot veel meer dan een soloproject van hoofdman Meiburg. Na het cruciale album Rooks, waarin Shearwater meer dan ooit als volwaardige band optreedt en het avontuur wordt opgezocht, besefte Meiburg dat hij beter zijn aandacht kon richten op het uitbouwen van zijn nieuwe band, een lijn die verder wordt getrokken op het steviger Animal Joy, dat eerder dit jaar verscheen.
"Dit is onze tweehonderdste show dit jaar, en de laatste van de tour. We weten niet meer wie we zijn of waar we zijn. Mijn stem kan trouwens raar uitpakken omdat ik verkouden ben", opende Meiburg het concert van Shearwater, om er vervolgens anderhalf uur alsof er niets aan de hand was loepzuiver en bevlogen uit te pakken in een groots en meeslepend optreden. Shearwater wil op de plaat nog wel eens geforceerd overkomen, en de geexalteerde falset van Meiburg kan in sommigen nummers behoorlijk op de zenuwen werken bij wie er niet tegen kan, maar live valt alles helemaal op zijn plaats bij deze band. Dat dit geen uitlaatklep voor rustige liedjes meer is werd al direct bij het eerste nummer duidelijk, dat in een donderende percussiesessie eindigde. Meiburg heeft een heel register aan stembuigingen en toonhoogtes tot zijn beschikking, van gevoelig fluisterend tot keihard gillend. Keer op keer slaagde Shearwater er in om een perfecte mix van gitaarmuren, mooie compacte songs en expressief stemwerk neer te zetten.
De nummers van de nieuwe plaat, die hier en daar wat mechanisch uitwerkt, komen tot volle ontplooiing in de live-versies, waarbij de hemelsfraaie melodieën steeds spannend worden gehouden doordat er altijd wel wat wringt en schuurt. De oudere nummers, toch bepaald niet beroerd, staken er zowaar wat bleekjes bij af, hoe fraai Meiburg ook af en toe een oud nummer solo ten gehore bracht. De band vermijdt behendig bij dit soort muziek op de loer liggend poseurschap en topzwaar drama, waardoor het geheel in al zijn controle iets majestueus krijgt - alsof je naar Elbow staat te luisteren, maar dan met aanzienlijk meer ballen.
Hoogtepunt op Animal Joy en ook bij dit concert was wel Insolence, dat met een dreigende drumpartij begon en laag voor laag werd opgezet, tot Meiburg bij de ziedende climax met een steeds herhaald "it's real" zijn ziel volledig binnenstebuiten krijste. Te oordelen naar de publieksreacties zijn ze snel weer welkom in de Spot.