Stonerrock met een ingetogen inslag, dat is wat deze Britten brengen. Stoere luisterliedjes en af en toe een uitspatting van wat harder werk. De show wordt langzaam opgebouwd. Eerst wat rustige nummers waarbij gitarist en basgitarist vooral met zichzelf en elkaar bezig zijn. Naar mate het concert vordert breken de scheurende gitaren en flinke drumpartijen steeds meer door.

Bij het nummer ‘I know what I am’ gaat een blijk van herkenning door de tent en wordt er voorzichtig meegezongen en met de hoofden meegedeind. Dan als één na laatste nummer ‘Death by diamonds and pearls’ gaat een bescheiden beuk erin. Al met al een ingetogen optreden terwijl je vuige Stonerrock verwacht, maar wel strak gespeeld. Het publiek genoot. En dan zit je goed als band.