De van oorsprong Zeeuwse Erik Vandenberge heeft een nieuwe naam voor zijn band: Crappydog. Het inmiddels vierde album vol rauwe plattelandsblues wordt in de provincie gepresenteerd met optredens in de Spin en in de Piek.

Crappydog - half Zeeuws, half Rotterdams - heeft Vlissingen en Middelburg uitgekozen als locaties om de nieuwe cd Sure Ain’t Getting Younger te presenteren. Eerdere albums van zanger / gitarist Erik Vandenberge werden gemaakt in achtereenvolgens een legertent, een caravan en op een boot. Dit laatste werk vindt zijn oorsprong in een boerenschuur. Een beetje boer is Erik namelijk altijd al geweest. Vuile plattelandsblues is wat hij maakt.

De onalledaagse locaties waar Erik zijn inspiratie vindt, krijgt de zaterdagmiddag een vervolg. Spin CD & LP speciaalzaak wordt omgetoverd met een heus decor, lampen en gordijnen tot een concertlocatie van allure. Moeiteloos en met veel speelvreugde pakt de band het spaarzaam toegestroomde publiek in met hun swingende deltablues. Met hun lichtgevende instrumenten lijken ze de energie niet te bewaren voor het optreden in de Piek.

Aan That Band From Holland de eer om de avond te openen. De muziek is net zo kleurloos als de bandnaam doet vermoeden. Het slechte geluid kan het gebrek aan talent niet verbloemen. Wanhopig proberen de bandleden de aandacht of te leiden met een trompet en tenenkrommende keyboardklanken, maar de halfvolle zaal staart hier naar een band die nog veel moet oefenen. De indiefolk die het vijftal hier presenteert, weet in ieder geval niet te overtuigen. Diegenen die twijfelen, kunnen de Kerstmis EP gratis downloaden vanaf hun website.

Overtuigen doet Crappydog wel, nu ook in een donkere zaal. De met lichtjes versierde basdrum en contrabas hebben hier nog meer effect. Zelfs wanneer er een snaar breekt, rijgt de band de aanstekelijke bluesnummers met veel enthousiasme aan elkaar. Erik zelf hanteert naast zang en gitaar ook zadelbak en klompen. De drummer lijkt zijn instrumenten van een rommelmarkt te hebben gehaald, maar trekt met zijn oliedrums wel de aandacht. Ook de krakende baritonsaxofoon geeft de muziek van Crappydog iets ruws en extra’s. In de toegift sleept de band de instrumenten de zaal in en speelt de vonken ervan af, getuige de vloer na afloop.

Erik Vandenberge krijgt met zijn raspende stem veel respect uit de zaal. En terecht. Hij en zijn band bezitten het talent dat in ieder geval een landelijk succes waardig zou zijn. Crappydog is tot nu toe nogal onopgemerkt gebleven, maar dit optreden bewijst zonder meer dat het woord “crappy” alles behalve van toepassing is op de muziek.