Als onderdeel van The Brightt hebben we Max Horák al vaak genoeg aan het werk gezien, maar onder zijn eigen naam zien we Horák als volgroeid entertainer. Niet alleen zijn jarenlange ervaring op het podium, ook zijn studie gitaar aan het conservatorium werpt zijn vruchten af: Max is in totale controle. In controle over zijn instrument, over zijn zeer strakke backingband (met een fantastische bassist) en over het moment. Hij bespeelt het publiek alsof iedereen zijn vriend is, laat iedere seconde benut om de show tot in perfectie te komen. Hoewel de rauwe randjes er volledig vanaf zijn gepolijst en het hier en daar allemaal net te gladjes verloopt, is het nu gewoon wachten tot Max zijn doorbraakhit aantikt. Aan het funky poprock materiaal en aan zijn aanwezigheid als podiumbeest zal het niet liggen. Een pure overwinning voor Horák.
Na de wervelwind die Klomppop vorige week was kunnen we de Zeeuwse festivalzomer echt als begonnen beschouwen. Dit weekend staat dan de trots van de provincie op het programma. Vestrock; dit jaar met schitterende headliners en een spannende undercard. Hierbij het verslag van de Vrijdag
Wat moeten de leden van GO_A een vreemde jaren doorstaan. Waren ze eerst publieksfavoriet bij het ESNS, nu staan ze op het podium met hun Oekraïense vlag te wapperen om de oorlog in hun land onder de aandacht te blijven houden. Dat ze nu op het festival staan geeft ze alleen maar een enorme gunfactor. Beginnen doen ze dan ook meteen met ‘SHUM’, de track over feesten in de oude Oekraïene. Ondanks dat het publiek nog moet opwarmen aan het strijdlustige GO_A zit de ernst in het optreden. Het duurt dan ook niet lang voordat rechtsvoor de pit wordt geopend en zangeres Kateryna Pavlenko zich een weg door het steeds feestelijker wordende publiek baant. Waar een gemiddelde Eurovisie act zich slechts kan beperken tot één leuk nummer lukt GO_A het om een totaal eigen en originele dancefolk-act neer te zetten. Geen verrassingen, wel een feest. Het begin van de avond is ingeluid.
Presentatrice Laura Mangnus vertelt tijdens elke aankondiging over de legende van De Kapel: het podium waar het altijd snoeihard gaat en waar het publiek de deinzende planken van de vloer amper heel laat. De leukste tent om te spelen, belooft ze de aangekondigde bands. The Anaesthetics is een interessante naam uit Nederland die moderne new wave presenteert alsof de jongens er al bij waren tijdens de originele new wave om hun invloeden te ontmoeten. Alleen de persoonlijkheid mist. Dé band met echte credits op dat vlak is And Also The Trees, een band die 40 jaar geleden in het leven is geroepen omdat The Cure een voorprogramma nodig had. Terwijl het publiek al wegsmelt in hun Vestrockshirtjes geeft de frontman in overhemd en gilet een ijskoude show: cool en introspectief maar ook wat onbereikbaar. Is de magie ergens tussen de hitte en de geluidsproblemen uit De Kapel gesijpeld? De acts zijn heel degelijk, maar voor degenen die nog de confettikanonnen van WHITE en de verrukkelijke chaos van Fleddy Melculy in het achterhoofd hebben is er in De Kapel op de vrijdag nog geen legendarische show geleverd. Door de ophemeling van De Kapel staan nieuwe bands eigenlijk al met 1-0 achter.
Na vijf jaar terug op Vestrock zijn de postpunkers van Whispering Sons. Toen nog kersverse winnaars van Humo´s Rock Rally met één ep op zak. Inmiddels zijn ze één van ´s lands meest geliefde livebands en twee zeer sterke albums verder. Maar dat het zó goed zou zijn zagen we zelf ook niet aankomen. Zangeres Fenne Kuppens is een frontzangeres geworden die tijdens het zingen helemaal ineen duikt, maar wanneer de band hun nummers tot een schroeiend hoogtepunt brengt ook het publiek tot waanzin kan drijven. Whispering Sons heeft de perfecte mix gebracht van schroeiende postpunk en dansbare introversie en neemt, nee sleurt je zo mee in hun eigen wereld. Maar niet alleen Kuppens doet het goed, de rest van de band is inmiddels professioneel bezig de tent te slopen. Op hun eentje één met hun instrument, als band smelten ze naadloos over in elkaar. Als bezoekers zijn we herten die in een stel koplampen staren en kunnen we enkel met open mond toekijken hoe Whispering Sons ons laat vergeten dat we op Vestrock zijn, zo gevaarlijk goed is de band geworden. Het vijftal laat ons ook nog eens achter met het gevoel meer te willen, dit optreden viel in de buitencategorie.
Na Whispering Sons is de rockavond van de vrijdag écht van start. Zo rollen we van de Tent naar de Mainstage voor een blokuur classic rock met The Darkness en Wolfmother. Daar zien we twee geöliede machines aan het werk. Wolfmother is een rock ’n roll droomact zonder poespas. Niet eerder zagen we zoveel crowdsurfers en onironische luchtgitaristen meedoen met terechte hits als ‘Woman’ en ‘Joker and the Thief’.
The Darkness valt daarmee een beetje in het niet. Terwijl de rock (spreek uit als ‘rawk’) stevig doorpompt is het eigenlijk allemaal niet zo spannend, al maakt het charisma van Justin Hawkins al een hoop goed.
Editors is een waardige afsluiter van de eerste dag Vestrock. De show van de Britten is als een stevig huis, gebouwd op de fundering van de bekende hits. Meezingers ‘The Racing Rats’, ‘Sugar’ en ‘Papillon’ zijn niet geheel toevallig de nummers waar je een vuurshow kan verwachten. Het gros van het publiek komt ook voor de rockknallers en blijft wat afwachtend en wat ongeboeid tijdens de trage en slepende vertolking van ‘No Harm’ of overgeproduceerde nummers zoals ‘Frankenstein’. Maar van Editors kan je het hebben. Als de lichtshow en het vuur even op een lager pitje staan blijft zanger Tom Smith entertainen, kronkelend over het podium met zijn handen gekromd in klauwtjes of gebogen en geborgen achter de piano. De band laat het publiek niet achter met de adrenaline van de ultieme vuurwerkafsluiter ‘Smokers Outside The Hospital Door’ maar doet nog het melancholische ’No Sound But The Wind’ cadeau. Editors blijft zichzelf ontwikkelen en speelt niet de gewenste opzwepende festivalact. Dat getuigt van karakter.