Vorige week organiseerde punkband Reptilians, vanwege het uitkomen van hun debuutalbum 'Lost In Space', een cd-presentatie in Eindhoven. Maar, omdat zanger Sauro Locchi zijn Zeeuwse roots nooit verloochend werd het feestje, om deze plaat te vieren, zaterdag nog een dunnetjes overgedaan in De Pit in Terneuzen.

Wie Reptilians al eens eerder aan het werk heeft gezien, ziet dat de band met sprongen vooruit gaat. Leek het eerst vooral, lang leve lol en we maken er ook muziek bij. Nu is het blije muziek verpakt in een jasje dat past bij een serieuze band. De aanstekelijke melodieuze punk is namelijk prima, de show op het podium dik oké en het spelplezier spat er van af. Dit is al duidelijk vanaf opener 'Oxygen'. Hier staan vier punkers met een missie. Locchi's stem is fris met een rauw randje en ook de achtergrondzang, die op de plaat netjes binnen de lijntjes is ingezongen, is vanavond harder en vuiger.

Frisse kijk
De vier punkers die Reptillians vormen zijn niet over één nacht ijs gegaan bij het opnemen en uitbrengen van hun debuutalbum. In Timmy Steenstra Toussaint is vorig jaar een nieuwe bassist gevonden. Naast zijn basgitaar nam hij ook een frisse nieuwe kijk op de nummers mee. Handig voor het nieuwe materiaal dat nog eens goed onder de loep werd genomen. Want het moest allemaal beter en professioneler dan de eerste EP. Dus werd, doormiddel van crowdfunding, de studio van producer Tim van Doorn voor een week afgehuurd. Het resultaat mag er zijn.

De show vanavond brengt een goede mix van oud en nieuw werk en laat horen dat Locchi en co vanaf dag één goed zijn in het schrijven van pakkende nummers. Een 'oudje', als 'Home Is Where The Heart Is', is in beginsel namelijk al een prima nummer wat alleen maar krachtiger is geworden. 'Luiser naar ons', is wat de band wil zeggen en wat er ook gebeurt. De fysieke reactie uit de zaal blijft grotendeels uit, maar de cursus 'stilstaand swingen voor gevorderden', werpt zijn vruchten af. Eerlijk is eerlijk, Reptilians is er nog lang niet. Dat weet de band zelf als beste. Maar de rugzak is gevuld. En al is de weg nog lang, de band is onderweg, omdat de volgende stap al is gezet.

Bakvisjespunk
Om het publiek op te warmen heeft de hoofdact het Amsterdamse Bounds Of Modesty uitgenodigd. Een punkband in het straatje van Al Time Low en Plain White T's, om maar eens wat te noemen. Bakvisjespunk heet dat. Ofwel: mierzoete, gladde popliedjes met een punkrandje. Bij dit soort muziek klinkt Destine als death metal. Natuurlijk, elke punker in de dop behoeft een instapmoment en voor deze doelgroep is dit soort muziek prima. Niet prima is de saaie show. Hoe glad ook, punk moet energiek zijn. Maar elk moment dat je denkt, nu gaan ze los, wordt vakkundig de nek omgedraaid. Alsof de band gewoon niet wil. Zelfs single 'Homesick' strandt in goede bedoelingen met een zanger die hartjes maakt met zijn handen. Daarnaast is het steeds in aangezet Engels toespreken van de zaal irritant. Wellicht is het in een internationaal bolwerk als onze hoofdstad hoognodig, maar in Terneuzen is er geen enkele noodzaak om dit te doen. Bounds Of Modesty is een band in een specifiek genre, dat niet zonder een zaal vol gillende brugklasmeisjes kan. Geen muziek voor publiek van boven de 16.