De Groningers van Orange Skyline hebben de afgelopen tijd niet stilgezeten. Met de gelijknamige ep die afgelopen jaar werd uitgebracht, deden ze al enkele schijnwerpers over hun formatie doen schijnen, maar de grote klap kwam met de single ‘I Don’t Mind’. Noorderslag werd aangedaan en de heren mogen Navarone nu vergezellen op de tour. Maar goed, het optreden. De eerste indruk die ze maken, is duidelijk: deze gasten nemen hun werk als band doodserieus. Allereerst is daar de zanger, die lijkt op het resultaat van een samensmelting van Mick Jagger en Alex Turner. Hij heeft attitude, een voortreffelijke stem, verliest geen moment de aandacht van het voorzichtig steeds dichterbij komende publiek. Eerst weet hij nog niet goed waar hij zijn handen moet houden en zijn de danspassen zo heerlijk ongemakkelijk, maar zodra hij merkt dat het publiek uit zijn ongemakkelijk gehouden handen eet, komt hij los. De zang wordt regelmatig afgewisseld met de gitarist, de rifjes en nummers steken je sneller aan dan de griep die nog hier en daar nog onder het publiek hangt en zijn gelukkig niet eentonig. Deze band heeft dondersgoed door hoe je een publiek opwarmt, maar eerlijk is eerlijk, ze kunnen net zo goed zelf een eigen show opbouwen.
Navarone overstijgt zichzelf, maar blijft niet met voeten op de grond
Strakke set, maar verwarrend optreden in de Spot
Navarone bracht vorig jaar nog zijn tweede album ‘Vim And Vigor’ uit en met de gelijknamige voorjaarstour doet de formatie de Nederlandse podia aan. Vanavond staan de mannen in een volle Spot, met als voorprogramma 3FM Serious Talent Orange Skyline.
Een kort halfuurtje later begint het dreigende intro van Navarone. De set wordt sterk en stevig geopend en de heren spelen alsof elk nummer het laatste zou kunnen zijn. Vol passie, vol poses, uithalen, solo’s, onnavolgbare armen die drums en bekkens afranselen en de bas die vol open staat. Het podium staat gevuld met vijf getalenteerd muzikanten die ook nog eens weten uit te pakken met de aankleding. De gebruikelijke lampen van De Spot waren niet genoeg: er zijn wat lampen meegenomen à la stadionlichten. Maar daar waar het volle podium genoeg heeft om het oog tevreden te houden, wil het oor ook wat. Na een sterke opening lijkt de set na drie nummers wat in te kakken. De nummers lijken veel op elkaar, en de zanger maakt uithalen, veel uithalen. Hij kan het, en verdomd goed ook, maar na de ene na de andere heb je het wel gehoord. De plotselinge tempowisselingen werken ook niet altijd even goed: zo laat je je het ene moment meedeinend met je hoofd meeslepen door harde scheurende gitaren, een fractie van een seconde later wordt het roer weer omgegooid voor het rustigere en donkerde werk.
Verassend is midden in de set een akoestische uitvoering van ‘Devils Ferry’ die De Spot zijn adem laat inhouden. Vervolgens gaan de gitaren weer terug op standje ‘rock your socks off’ en pakt Navarone zijn bombastische set weer stevig op. Deze band speelt in een klasse die in Nederland niet veel wordt gezien, de nummers zijn eigenzinnig en niet gericht op het grote publiek en blijven puur. Niets gaat precies volgens het boekje, waardoor Navarone op eigen kracht een goede show weergeeft, alleen is Navarone wel eens sterker voor de dag gekomen.